W postępowaniu egzekucyjnym można wyróżnić kilka środków zaskarżenia czynności organów egzekucyjnych (sądu i komornika). Można je podzielić na kilka grup:
1) zwyczajne (odwoławcze) - jest nim zażalenie;
2) szczególne, jakimi są:
a) skarga na czynności komornika,
b) skarga na plan podziału sumy uzyskanej ze sprzedaży przedsiębiorstwa lub gospodarstwa rolnego,
c) skarga na plan podziału sumy uzyskanej z egzekucji przez zarząd przymusowy,
d) skarga na udzielenie przybicia,
e) zarzuty przeciwko planowi podziału sumy uzyskanej z egzekucji;
3) nadzwyczajne - jest nim skarga o wznowienie postępowania.
W praktyce, najczęściej stosownym środkiem zaskarżenia jest skarga na czynności komornika. Jej wyjątkowość polega na tym, że jest to środek prawny przysługujący zarówno na czynności, jak i zaniechanie dokonania czynności, ale wyłącznie komornika, jako organu egzekucyjnego. W przypadku skargi dotyczącej działania komornika zaskarżone mogą być zarówno czynności o charakterze orzeczniczym (np. wydanie postanowienia o zawieszeniu postępowania egzekucyjnego), jak i wykonawczym (np. zajęcie ruchomości i odebranie zajętej rzeczy). W przypadku zaś skargi na zaniechanie dokonania czynności, zaskarżone mogą być zachowania komornika polegające na niedokonaniu czynności egzekucyjnej, której dokonanie przewiduje przepis ustawy.
Należy jednak pamiętać, że istnieją czynności komornika nie podlegające zaskarżeniu z uwagi na to, że albo są zaskarżalne innym środkiem prawnym (na sporządzony przez komornika plan podziału sumy uzyskanej z egzekucji przysługują zarzuty), albo zaskarżenie czynności wyłączone zostało z mocy prawa (na udzielenie przybicia ruchomości ulegających szybkiemu zepsuciu skarga nie przysługuje), albo jej charakter sprawia, że zaskarżenie jest bezcelowe, nie zapewni bowiem skarżącemu ochrony prawnej.
Bezczynność komornika
Od zaniechania dokonania czynności, które podlega zaskarżeniu skargą, należy odróżnić bezczynność komornika, polegającą na opieszałym prowadzeniu egzekucji lub na niepodejmowaniu w sprawie czynności, prowadzącym z reguły do przewlekłości postępowania.
Na bezczynność komornika skarga przewidziana w art. 767 k.p.c. nie przysługuje (wyrok SN z 14 czerwca 1973 r., I CR 250/73, LexPolonica nr 308982, OSNCP 1974, nr 6, poz. 110).
Właściwym środkiem zwalczania bezczynności komornika będzie wówczas skarga administracyjna do prezesa sądu, przy którym komornik działa, lub do organów samorządu komorniczego (art. 6 i 65 ust. 3 u.kom.sąd), natomiast procesowym środkiem prawnym na przewlekłość postępowania powodowana bezczynnością komornika (sądu) jest wspomniana skarga na naruszenie prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki.
Legitymacja
Legitymowanymi do wniesienia skargi są strony (wierzyciel, dłużnik) lub osoby, których prawa zostały przez czynności lub zaniechanie komornika naruszone bądź zagrożone. Należy jednakże pamiętać, że podstawy do wniesienia skargi nie zostały wskazane dlatego też skargę można oprzeć na każdej proceduralnej wadliwości czynności dokonanej lub zaniechanej. Ponadto, skarżący powinien wykazać w skardze interes prawny (Uchwała Sądu Najwyższego z 28 lutego 1992 r., III CZP 5/92, LexPolonica nr 308994).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz