Szukaj na tym blogu

sobota, 31 grudnia 2011

Szczęśliwego Nowego Roku 2012 !!!

Jako jednoosobowa redakcja bloga "Salus populi suprema lex esto" życzę wszystkim miłośnikom i czytelnikom, spełnienia marzeń i celów jakie przed sobą postawicie.

czwartek, 29 grudnia 2011

Wniosek o zabezpieczenie spadku (art 633 - 639 k.p.c.)

W myśl art. 633 k.p.c. wniosek o zabezpieczenie spadku właściwość sądu określa się według miejsca położenia rzeczy należących do spadkodawcy. Jest to wyjątek od ogólnej zasady właściwości w sprawach z zakresu prawa spadkowego, wyrażonej w art. 628 tj.

„Do czynności w postępowaniu spadkowym, które należą do zakresu działania sądów, wyłącznie właściwy jest sąd ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy, a jeżeli jego miejsca zamieszkania w Polsce nie da się ustalić, sąd miejsca, w którym znajduje się majątek spadkowy lub jego część (sąd spadku). W braku powyższych podstaw sądem spadku jest sąd rejonowy dla m. st. Warszawy”

Powszechnie przyjmuje się, ze podstawę dla tego wyjątku uzasadnia niecierpiący zwłoki charakter sprawy jakim jest zabezpieczenie spadku.

Pamiętajmy, ze zasięg postępowania sądu w przedmiotowej sprawie jest ograniczony wyłącznie do rzeczy pozostających do chwili otwarcia spadku we władaniu spadkodawcy, które znajdują się w okręgu tego sądu. Dlatego też, w przypadku gdy rzeczy należące do zmarłego znajdują się w okręgach kilku sądów, do zabezpieczenia spadku właściwe będą wszystkie te sądy.

Postępowanie o zabezpieczenie spadku może być przeprowadzone niezależnie od tego, czy toczy się lub czy w przyszłości ma być wytoczone inne postępowanie dotyczące tego samego spadku.

Do obowiązków Sądu, który w tym przypadku nie jest sądem spadku zgodnie z art. 628, należy powiadomienie sądu spadku o dokonaniu takiego zabezpieczenia oraz o jego uchyleniu i zmianie. Zawiadomienie takie następuje poprzez przesłanie stosownego odpisu postanowienia wydanego w tym przedmiocie, przy czym, jeżeli środki zabezpieczenia nie są określone w postanowieniu, należy o tych środkach poinformować osobno. Do postanowienia o dokonaniu zabezpieczenia dołącza się również protokół obejmujący spis majątku.

Zwięzły i szczegółowy tryb postępowania w sprawach unormowanych w art. 633-638 reguluje stosowne rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 1 października 1991 r. w sprawie szczegółowego trybu postępowania przy zabezpieczaniu spadku i sporządzaniu spisu inwentarza (Dz. U. Nr 92, poz. 411).

Ogólnie przyjmuje się, że ów spadek zabezpiecza się, gdy z jakiejkolwiek przyczyny realne jest naruszenie rzeczy lub praw pozostałych po spadkodawcy, zwłaszcza przez usunięcie, uszkodzenie, zniszczenie albo nieusprawiedliwione nim rozporządzanie.
Do środków zabezpieczenia należą:
- spisanie majątku ruchomego i oddanie go pod dozór,
- złożenie do depozytu,
- ustanowienie zarządu tymczasowego,
- ustanowienie dozoru nad nieruchomością.

Zastosowanie jednego z tych środków nie wyłącza zastosowania innych, równocześnie lub kolejno. Dopuszczalne są też inne środki zabezpieczenia spadku, jeżeli wymaga tego rodzaj rzeczy lub praw objętych zabezpieczeniem.
Zabezpieczenia spadku sąd dokonuje na wniosek lub z urzędu. Wniosek może zgłosić każdy, kto uprawdopodobni, że jest spadkobiercą, zapisobiercą lub uprawnionym do zachowku, a ponadto wykonawca testamentu, współwłaściciel rzeczy, współuprawniony co do praw pozostałych po spadkodawcy, wierzyciel mający pisemny dowód należności przeciwko spadkodawcy oraz właściwy urząd skarbowy. Składając stosowny wniosek, wnioskodawca powinien twierdzenia, że majątkowi grozi naruszenie rzeczy lub praw pozostałych po spadkodawcy.

Z urzędu sąd dokonuje zabezpieczenia wyłącznie, gdy poweźmie wiadomość, że spadkobierca jest nieznany, nieobecny lub nie ma pełnej zdolności do czynności prawnych i nie ma przedstawiciela ustawowego.
Wykonanie postanowienia o zabezpieczeniu spadku i o spisie inwentarza sąd zleca komornikowi lub innemu organowi.
Wniosek powinien odpowiadać ogólnym warunkom pisma procesowego

Zgodnie z art. 49 ust. 1 pkt 2 u.k.s.c. od wniosku takiego pobierana jest opłata stała w kwocie 50 zł.

WZÓR

Warszawa, dnia ………… r.

Sąd Rejonowy
dla Warszawy …………
w Warszawie
Wydział … Cywilny

Wnioskodawca: ……………, zam. ……………………
Uczestnik: …………………, zam. ……………………

Wniosek o zabezpieczenie spadku


Wnoszę o:
I. Zabezpieczenie spadku po ………………, zamieszkałym w …… przy ul. ……… zmarłym tamże w dniu …………… r. przez spisanie i oddanie pod dozór majątku ruchomego należącego do spadku, znajdującego się w …………………….
II. Zlecenie Komornikowi Sądu Rejonowego dla …………… w …………… wykonanie postanowienia o zabezpieczeniu spadku.

Uzasadnienie

………………, zamieszkiwał ostatnimi czasy w …………… przy ul. ………
Zmarł tamże w dniu ………………… r., nie pozostawiając po sobie testamentu, jego spadkobiercami ustawowymi są wnioskodawca ……………… oraz przysposobieni syn ………… i córka ……………… z trzeciego małżeństwa z ………………….
Dowód:
odpis skrócony aktu zgonu spadkodawcy
odpis skrócony aktu urodzenia wnioskodawcy ………
postanowienie Sądu Rejonowego dla ………… w …………… o przysposobieniu ……… sygn. akt ............................
postanowienie Sądu Rejonowego dla ………… w …………… o przysposobieniu ……… sygn. akt ............................
Spadek po zmarłym ……………… składa się z nieruchomości położonej w ………… przy ul. …………… oraz z majątku ruchomego, na który składają się: przedmioty należące do osobistego użytku zmarłego, przedmioty będące wyposażeniem domu, różne antyki oraz inne przedmioty.
Według informacji, które uzyskałem, przysposobiony syn zmarłego ………… szuka nabywców na niektóre z przedmiotów wchodzących w skład spadku, m.in. na kolekcję obrazów. Z informacji które posiadam wynika też, że niektóre z przedmiotów zostały już sprzedane.
Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia, proszę o rozpatrzenie niniejszego wniosku bez zbędnej zwłoki.
……………………
Załączniki:
1. odpisy wniosku
2. odpis skrócony aktu zgonu spadkodawcy
3. odpis skrócony aktu urodzenia wnioskodawcy
4. odpis postanowienia Sądu Rejonowego dla …………… w …………… o przysposobieniu ……………sygn. akt ....................................
5. odpis postanowienia Sądu Rejonowego dla …………… w …………… o przysposobieniu ……………sygn. akt ....................................
6. odpisy załączników.

piątek, 16 grudnia 2011

USTAWA - Skarga na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu ...



USTAWA z dnia 17 czerwca 2004 r.
o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz.U.2004.179.1843)

Art. 1. 1. Ustawa reguluje zasady i tryb wnoszenia oraz rozpoznawania skargi strony, której prawo do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki zostało naruszone na skutek działania lub bezczynności sądu lub prokuratora prowadzącego lub nadzorującego postępowanie przygotowawcze.
2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio, gdy na skutek działania lub bezczynności sądu albo komornika sądowego doszło do naruszenia prawa strony do przeprowadzenia i zakończenia bez nieuzasadnionej zwłoki sprawy egzekucyjnej lub innej sprawy dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego.

Art. 2. 1. Strona może wnieść skargę o stwierdzenie, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiło naruszenie jej prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, jeżeli postępowanie w tej sprawie trwa dłużej, niż to konieczne dla wyjaśnienia tych okoliczności faktycznych i prawnych, które są istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, albo dłużej niż to konieczne do załatwienia sprawy egzekucyjnej lub innej dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego (przewlekłość postępowania).
1a. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do postępowania przygotowawczego.
2. Dla stwierdzenia, czy w sprawie doszło do przewlekłości postępowania, należy w szczególności ocenić terminowość i prawidłowość czynności podjętych przez sąd, w celu wydania w sprawie rozstrzygnięcia co do istoty albo czynności podjętych przez prokuratora prowadzącego lub nadzorującego postępowanie przygotowawcze w celu zakończenia postępowania przygotowawczego lub czynności podjętych przez sąd lub komornika sądowego w celu przeprowadzenia i zakończenia sprawy egzekucyjnej albo innej sprawy dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego, uwzględniając charakter sprawy, stopień faktycznej i prawnej jej zawiłości, znaczenie dla strony, która wniosła skargę, rozstrzygniętych w niej zagadnień oraz zachowanie się stron, a w szczególności strony, która zarzuciła przewlekłość postępowania.

Art. 3. Uprawnionym do wniesienia skargi jest:
1) w postępowaniu w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe - strona;
2) w postępowaniu w sprawach o wykroczenia - strona;
3) w postępowaniu w przedmiocie odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary - strona lub wnioskodawca;
4) w postępowaniu karnym - strona oraz pokrzywdzony, nawet jeśli nie jest stroną;
5) w postępowaniu cywilnym - strona, interwenient uboczny i uczestnik postępowania;
6) w postępowaniu sądowo-administracyjnym - skarżący oraz uczestnik postępowania na prawach strony;
7) w postępowaniu egzekucyjnym oraz w innym postępowaniu dotyczącym wykonania orzeczenia sądowego - strona oraz inna osoba realizująca swoje uprawnienia w tym postępowaniu.

Art. 4. 1. Sądem właściwym do rozpoznania skargi jest sąd przełożony nad sądem, przed którym toczy się postępowanie.
1a. Jeżeli skarga dotyczy przewlekłości postępowania przed sądem rejonowym i sądem okręgowym - właściwy do jej rozpoznania w całości jest sąd apelacyjny.
1b. Jeżeli skarga dotyczy przewlekłości postępowania przed sądem okręgowym i sądem apelacyjnym - właściwy do jej rozpoznania w całości jest sąd apelacyjny.
2. Jeżeli skarga dotyczy przewlekłości postępowania przed sądem apelacyjnym lub Sądem Najwyższym - właściwy do jej rozpoznania jest Sąd Najwyższy.
3. Jeżeli skarga dotyczy przewlekłości postępowania przed wojewódzkim sądem administracyjnym lub Naczelnym Sądem Administracyjnym - właściwy do jej rozpoznania jest Naczelny Sąd Administracyjny.
4. Sądem właściwym do rozpoznania skargi dotyczącej przewlekłości postępowania egzekucyjnego lub innego postępowania dotyczącego wykonania orzeczenia sądowego jest sąd okręgowy, w którego okręgu prowadzona jest egzekucja lub wykonywane są inne czynności, a gdy egzekucja lub inne postępowanie dotyczące wykonania orzeczenia sądowego prowadzone jest w dwu lub więcej okręgach - sąd, w okręgu którego dokonano pierwszej czynności.
5. Jeżeli skarga dotyczy przewlekłości postępowania przygotowawczego, właściwy do jej rozpoznania jest sąd przełożony nad sądem, który byłby właściwy rzeczowo do rozpoznania sprawy.

Art. 5. 1. Skargę o stwierdzenie, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiła przewlekłość postępowania, wnosi się w toku postępowania w sprawie.
2. Skargę składa się do sądu, przed którym toczy się postępowanie.
3. Skargę dotyczącą przewlekłości postępowania egzekucyjnego lub innego postępowania dotyczącego wykonania orzeczenia sądowego wnosi się do sądu, o którym mowa w art. 4 ust. 4.
4. Skargę dotyczącą przewlekłości postępowania przygotowawczego wnosi się do prokuratora prowadzącego lub nadzorującego to postępowanie.

Art. 6. 1. Skarga powinna czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego.
2. Skarga powinna ponadto zawierać:
1) żądanie stwierdzenia przewlekłości postępowania w sprawie, której skarga dotyczy;
2) przytoczenie okoliczności uzasadniających żądanie.
3. Skarga może zawierać żądanie wydania sądowi rozpoznającemu sprawę albo prokuratorowi prowadzącemu lub nadzorującemu postępowanie przygotowawcze zalecenia podjęcia w wyznaczonym terminie odpowiednich czynności oraz zasądzenia odpowiedniej sumy pieniężnej, o której mowa w art. 12 ust. 4.

Art. 7. Sąd lub prokurator, do którego wniesiono skargę, przedstawia ją niezwłocznie sądowi właściwemu wraz z aktami sprawy, w której toczy się postępowanie.

Art. 8. 1. Sąd rozpoznaje skargę w składzie trzech sędziów.
2. W sprawach nieuregulowanych w ustawie do postępowania toczącego się na skutek skargi sąd stosuje odpowiednio przepisy o postępowaniu zażaleniowym obowiązujące w postępowaniu, którego skarga dotyczy.

Art. 9. 1. Skargę niespełniającą wymagań przewidzianych w art. 6 ust. 2 sąd właściwy do jej rozpoznania odrzuca bez wzywania do uzupełnienia braków.
2. Sąd odrzuca skargę wniesioną przez nieuprawnionego albo niedopuszczalną na podstawie art. 14.

Art. 10. 1. Sąd właściwy do rozpoznania skargi zawiadamia o toczącym się postępowaniu Skarb Państwa - prezesa tego sądu, którego działanie lub bezczynność według twierdzeń skarżącego spowodowało przewlekłość postępowania, doręczając mu odpis skargi.
2. Jeżeli skarga dotyczy przewlekłości postępowania prowadzonego przez komornika sądowego, sąd zawiadamia komornika oraz Skarb Państwa - prezesa tego sądu rejonowego, przy którym działa komornik, doręczając im odpis skargi.
2a. Jeżeli skarga dotyczy przewlekłości postępowania przygotowawczego, sąd właściwy zawiadamia Skarb Państwa - prokuratora przełożonego nad prokuratorem prowadzącym lub nadzorującym postępowanie przygotowawcze, doręczając mu odpis skargi.
3. Skarbowi Państwa oraz komornikowi, w razie zgłoszenia udziału w sprawie, przysługują prawa strony w zakresie rozpoznania skargi.

Art. 11. Sąd wydaje orzeczenie w terminie dwóch miesięcy, licząc od daty złożenia skargi.

Art. 12. 1. Skargę niezasadną sąd oddala.
2. Uwzględniając skargę, sąd stwierdza, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiła przewlekłość postępowania.
3. Na żądanie skarżącego lub z urzędu sąd zaleca podjęcie przez sąd rozpoznający sprawę co do istoty albo przez prokuratora prowadzącego lub nadzorującego postępowanie przygotowawcze odpowiednich czynności w wyznaczonym terminie, chyba że wydanie zaleceń jest oczywiście zbędne. Zalecenia nie mogą wkraczać w zakres oceny faktycznej i prawnej sprawy.
4. Uwzględniając skargę, sąd na żądanie skarżącego przyznaje od Skarbu Państwa, a w przypadku skargi na przewlekłość postępowania prowadzonego przez komornika - od komornika, sumę pieniężną w wysokości od 2 000 złotych do 20 000 złotych.
5. W przypadku przyznania sumy pieniężnej od Skarbu Państwa, wypłaty dokonuje:
1) sąd prowadzący postępowanie, w którym nastąpiła przewlekłość postępowania - ze środków własnych tego sądu;
2) prokuratura okręgowa, w której okręgu prowadzone jest postępowanie przygotowawcze, w którym nastąpiła przewlekłość postępowania, a w odniesieniu do postępowań przygotowawczych prowadzonych przez wydziały zamiejscowe Biura do Spraw Przestępczości Zorganizowanej Prokuratury Krajowej - właściwa prokuratura apelacyjna - ze środków własnych tych prokuratur.
6. W sytuacji przyznania sumy pieniężnej w przypadku, o którym mowa w art. 4 ust. 1a, wypłaty dokonuje sąd okręgowy, a w przypadku, o którym mowa w art. 4 ust. 1b, wypłaty dokonuje sąd apelacyjny - ze środków własnych tego sądu.

Art. 13. 1. Odpis orzeczenia uwzględniającego skargę dotyczącą przewlekłości postępowania sądowego sąd doręcza prezesowi właściwego sądu. Prezes sądu, któremu doręczono orzeczenie, jest obowiązany do podjęcia czynności nadzoru przewidzianych w ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.).
2. Odpis orzeczenia uwzględniającego skargę dotyczącą przewlekłości postępowania prowadzonego przez komornika sąd doręcza Ministrowi Sprawiedliwości.
3. Odpis orzeczenia uwzględniającego skargę dotyczącą przewlekłości postępowania przygotowawczego sąd doręcza prokuratorowi przełożonemu nad prokuratorem prowadzącym lub nadzorującym postępowanie przygotowawcze. Prokurator, któremu doręczono odpis orzeczenia, jest obowiązany do podjęcia czynności nadzoru przewidzianych w przepisach ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz. U. z 2008 r. Nr 7, poz. 39, z późn. zm.).

Art. 14. Skarżący może wystąpić z nową skargą w tej samej sprawie po upływie 12 miesięcy, a w postępowaniu przygotowawczym, w którym stosowane jest tymczasowe aresztowanie, oraz w sprawie egzekucyjnej lub innej dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego - po upływie 6 miesięcy, od daty wydania przez sąd orzeczenia, o którym mowa w art. 12.

Art. 15. 1. Strona, której skargę uwzględniono, może w odrębnym postępowaniu dochodzić naprawienia szkody wynikłej ze stwierdzonej przewlekłości od Skarbu Państwa albo solidarnie od Skarbu Państwa i komornika.
2. Postanowienie uwzględniające skargę wiąże sąd w postępowaniu cywilnym o odszkodowanie lub zadośćuczynienie, co do stwierdzenia przewlekłości postępowania.

Art. 16. Strona, która nie wniosła skargi na przewlekłość postępowania zgodnie z art. 5 ust. 1, może dochodzić - na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.) - naprawienia szkody wynikłej z przewlekłości, po prawomocnym zakończeniu postępowania co do istoty sprawy.

Art. 17. 1. Skarga podlega stałej opłacie w wysokości 100 złotych.
2. Jeśli skargę wniosło kilka osób, każda z nich uiszcza opłatę oddzielnie; jeżeli została uiszczona jedna opłata bez odpowiedniego wskazania, uznaje się, że wniosła ją osoba wymieniona jako pierwsza w skardze.
3. Uwzględniając lub odrzucając skargę, sąd z urzędu zwraca uiszczoną od niej opłatę.

Art. 18. 1. W okresie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy osoby, które przed tym dniem złożyły skargę do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (zwanego dalej „Trybunałem”), zarzucając naruszenie prawa do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie, o którym mowa w art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, z 1995 r. Nr 36, poz. 175, 176 i 177, z 1998 r. Nr 147, poz. 962 oraz z 2003 r. Nr 42, poz. 364), mogą wnieść skargę o stwierdzenie przewlekłości postępowania na podstawie przepisów niniejszej ustawy, jeżeli skarga do Trybunału została wniesiona w toku postępowania, którego ona dotyczy, i o ile Trybunał nie wydał postanowienia w przedmiocie dopuszczalności skargi.
2. Skarga wniesiona w trybie ust. 1 powinna wskazywać datę wniesienia skargi do Trybunału.
3. Właściwy sąd niezwłocznie zawiadamia ministra właściwego do spraw zagranicznych o skargach wniesionych w trybie, o którym mowa w ust. 1.

Art. 19. Ustawa wchodzi w życie po upływie miesiąca od dnia ogłoszenia.

Skrócenie wykonywania niektórych środków karnych

Przedmiotowe zwolnienie dotyczy środków karnych o charakterze terminowym określonych w art. 39 k.k. takich jak:
- pozbawienie praw publicznych,
- zakaz zajmowania określonego stanowiska,
- wykonywania określonego zawodu,
- prowadzenia określonej działalności,
- zakaz prowadzenia pojazdów
orzekanych zgodnie z art. 43 § 1 k.k. na okres od roku do 10 lat.

Do przesłanek zastosowania art. 84 k.k. zaliczamy następujące przypadki:
1) sprawca przestrzegał porządku prawnego w okresie stosowania środka karnego,
2) środek ten stosowany był co najmniej przez połowę okresu, na jaki go orzeczono, nie krócej jednak niż przez rok co samo przez się wyklucza jego zastosowanie do kar orzeczonych właśnie na okres jednego roku.

Ustawodawca przyjął założenie, że wypełnienie tych przesłanek może dać podstawę do uznania, iż zachodzą pozytywne prognozy kryminologiczne w zakresie osiągnięcia indywidualno-prewencyjnego celu jakim był środek karny.

Pamiętajmy jednak, że ustawodawca wykluczył możliwość zwolnienia sprawcy od zakazu prowadzenia pojazdów, orzeczonego na podstawie art. 42 § 2, tzn. orzeczonego w stosunku do sprawcy, który dopuścił się przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia, określonego w art.
- 173 – katastrofa komunikacyjna,
- 174 – sprowadzenia zagrożenia katastrofą komunikacyjną,
- 177 – wypadek komunikacyjny,
- 355 § 2 – wojskowy wypadek komunikacyjny jeżeli jego następstwem jest śmierć lub ciężki uszczerbek na zdrowiu osoby w nim uczestniczącej.

Powszechnie w orzecznictwie i w praktyce sądowej przyjmuje się, że obwarowanie to jest uzasadnione koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa w ruchu, któremu sprawca mógłby ponownie zagrażać. Zwolnienie sprawcy od zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych jest wykluczone także wtedy, gdy zakaz został orzeczony na podstawie art. 42 § 3 (śmierć lub ciężki uszczerbek na zdrowiu innej osoby).

Ponadto art. 84 k.k. nie jest dopuszcza uznania za wykonany, środka karnego polegającego na zakazie:
- wykonywania wszelkich lub określonych stanowisk,
- wykonywania wszelkich lub określonych zawodów,
- wykonywania działalności związanych z wychowaniem, edukacją, leczeniem małoletnich lub opieką nad nimi.


WZÓR
Wniosek o uznanie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych za wykonany



……………, dnia ……………………… r.
Sąd Rejonowy w ………………….
Wydział ………………………

Skazany: ………………………………

Sygn. akt ………………

WNIOSEK
o uznanie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych za wykonany

Na mocy art. 84 § 1 k.k. wnoszę o uznanie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, orzeczony wobec mnie na okres ……… lat wyrokiem Sądu Rejonowego w ……… z dnia …………… r., sygn. akt …………, za czyn określony w art. 177 § 2 k.k., za wykonany.

Uzasadnienie

Przywoływanym wyrokiem, orzeczono wobec mnie środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres … lat. Środek ten wykonywany jest w stosunku do mnie od chwili zatrzymania prawa jazdy, tj. od ……… r. Obecnie minęło ………… roku wykonywania tego środka i tym samym spełnione zostały formalne przesłanki określone w art. 84 § 1 kk.

Od chwili popełnienia tego przestępstwa nieumyślnego nie naruszyłem porządku prawnego, nie popełniałem wykroczeń oraz przestępstw ani też nie naruszyłem żadnych norm prawnych z innych dziedzin.

Jestem żonaty i utrzymuję dwójkę dzieci. Jestem też jedynym żywicielem rodziny.

Pracuję poza miejscem zamieszkania i możliwość dojazdu do pracy własnym samochodem znacznie ułatwiłaby mi życie.

Z tych powodów wnoszę jak na wstępie.

……………………


WZÓR 2
Klasyczne postanowienie w przedmiocie uznania środka karnego za wykonany
Sygn. akt …………………

POSTANOWIENIE

Dnia ………….. r.
Sąd Rejonowy dla ……………… w ………, Wydział … Karny w składzie:
Przewodniczący: …………………
Protokolant: …………………
po rozpoznaniu na posiedzeniu
w sprawie ………………
skazanego za popełnienie przestępstwa z art. 177 § 2 k.k.
z wniosku obrońcy skazanego
w przedmiocie uznania środka karnego za wykonany
na podstawie art. 84 § 1 k.k. w zw. z art. 39 pkt 3 k.k.

postanawia

uznać za wykonany środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczony wobec skazanego ………… wyrokiem Sądu Rejonowego dla ………… w …………… z dnia …………… r., sygn. …………….
Uzasadnienie

Skazanego …………………… wyrokiem Sądu Rejonowego dla …………… w ………… z dnia …………… r., sygn. …………… uznano za winnego popełnienia przestępstwa z art. 177 § 2 k.k. i orzeczono mu między innymi środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres …… lat. Skazany dokument prawa jazdy zwrócił w dniu ……………… r.
Wniosek obrońcy skazanego o uznanie środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych za wykonany należało uznać za zasadny.

Zgodnie z art. 84 § 1 kk sąd może po upływie połowy okresu, na który orzeczono środki karne wymienione w trybie art. 39 pkt 1-3, uznać je za wykonane, jeżeli skazany przestrzegał porządku prawnego, a środek karny był w stosunku do niego wykonywany przynajmniej przez rok. Środek karny był wobec skazanego wykonywany już przez ponad …… lata. Ponadto po wydaniu wyroku skazany nie wszedł w konflikt z prawem, w miejscu zamieszkania cieszy się pozytywną opinią. Ze względów rodzinnych oraz zawodowych możliwość prowadzenia pojazdów mechanicznych przez skazanego jest mu niewątpliwie bardzo potrzebna.
Mając powyższe na względzie uwzględniono wniosek obrońcy skazanego i uznano orzeczony skazanemu środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych za wykonany.
……………

środa, 14 grudnia 2011

Środek zapobiegawczy - tymczasowe aresztowanie



Tymczasowe aresztowanie jest chyba najczęściej stosowanym środkiem zapobiegawczym. Jego zastosowanie jest możliwe wyłącznie w przypadku, gdy zostaną spełnione wszystkim ogólne przesłanki do stosowania środków zapobiegawczych dookreślone w art. 249 k.p.k.

W art. 249 § 1 k.p.k. określa podstawowe cele dla stosowania środków zapobiegawczych oraz główną przesłankę ich stosowania. Zgodnie z zapisem przywołanego przepisu, można stosować tymczasowe aresztowanie tylko wtedy, gdy zebrane dowody wskazują na duże prawdopodobieństwo, że oskarżony popełnił przestępstwo. Przesłanka ta będzie badana w pierwszej kolejności, gdyż jeżeli okoliczność ta będzie budzić zastrzeżenia czy też wątpliwości, to inne okoliczności związane ze stosowaniem tego czy też innych środków zapobiegawczych stracą na znaczeniu. Zajmując się tematyką tymczasowego aresztowania, należy mieć na względzie, że w zależności od etapów postępowania kwestia prawdopodobieństwo popełnienia czynu będzie stopniowana aż do uznania winy w wyroku. Do momentu merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy nigdy nie będzie gwarancji co do tego, że oskarżony popełnił przestępstwo, aczkolwiek zebrane dowody powinny dawać świadectwo graniczące z pewnością (wyrokiem SA w Warszawie z dnia 1 czerwca 2009 r., sygn. II AKa 98/09, LexPolonica nr 2083473)

Stosowanie środków zapobiegawczych charakteryzuje się, przede wszystkim, próbą zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, a tylko wyjątkowo, także zapobiegnięcie popełnieniu przez oskarżonego nowego ciężkiego przestępstwa. Nie jest konieczne aby cele te występowały łącznie, ale przynajmniej jedna z nich musi wystąpić i musi być realna, a nie pozorna.

W każdej sprawie może występować obawa nieprawidłowego toku postępowania ale nie oznacza to, że można i należy stosować środki zapobiegawcze. Za zastosowaniem takich środków przemawiać będzie zachowanie oskarżonego, który np.
- nie stawia się na wezwania,
- stara się zatrzeć ślady lub zniszczyć dowody,
- nakłania świadków do składania fałszywych zeznań,
- oddala się z miejsca zamieszkania,
a tym samym daje powody do uznania, że prawidłowy tok jest (lub będzie) zakłócony i w konsekwencji zbliża się do stosowania względem siebie środków zapobiegawczych.

Przy stosowaniu środków zapobiegawczych należy uwzględnić następujące uwarunkowania ustawowe:
1) mogą być one stosowane w postępowaniu przygotowawczym tylko względem osoby, wobec której wydano postanowienie o przedstawieniu zarzutów,
2) przed ich zastosowaniem należy przesłuchać oskarżonego, chyba że jest to z jakichś przyczyn utrudnione lub niemożliwe,
3) środki zapobiegawcze w postępowaniu przygotowawczym stosuje prokurator (poza tymczasowym aresztowaniem), a w postępowaniu jurysdykcyjnym - sąd,
4) na postanowienie prokuratora w przedmiocie stosowania środków zapobiegawczych (na ich zastosowanie i niezastosowanie) przysługuje stronom zażalenie do sądu rejonowego, w którego okręgu prowadzone jest postępowanie,
5) oskarżony w każdym czasie może składać wnioski o zmianę lub uchylenie stosowanego względem niego środka zapobiegawczego,
6) środki zapobiegawcze mogą być stosowane także w czasie zawieszenia postępowania w sprawie,
7) środki zapobiegawcze mogą być stosowane aż do rozpoczęcia odbywania kary
Tymczasowe aresztowanie wiąże się z pozbawieniem oskarżonego wolności na czas określony, ale o wydłużonym terminie. Z tego też względu postępowanie karne, poza ogólnymi wymaganiami dotyczącymi stosowania środków zapobiegawczych, stosowanie tego środka obwarował dodatkowymi wymaganiami:
- areszt tymczasowy, niezależnie od stadium postępowania, zgodnie z art. 250 k.p.k. stosuje wyłącznie sąd
- wprowadza względne i bezwzględne zakazy stosowania tymczasowego aresztowania (zajrzyjcie do art. 257 oraz 259 k.p.k.),
- określa zasady postępowania z tymczasowo aresztowanym, osobami pozostającymi pod jego opieką i jego mieniem (art. 260, 261 oraz 262 k.p.k.),
4) ogranicza stosowanie tymczasowego aresztowania w czasie (art. 263 k.p.k.).

Jak już wspomniałem powyżej, organem jedynie właściwym do orzekania w przedmiocie tymczasowego aresztowania jest sąd. W postępowaniu przygotowawczym orzeka o tym sąd rejonowy na wniosek prokuratora. Właściwym miejscowo będzie sąd rejonowy, w którego okręgu prowadzone jest postępowanie, ale w wypadkach niecierpiących zwłoki także inny sąd rejonowy może podjąć się tego zadania (post. SA w Katowicach z dnia 28 listopada 2007 r., II AKz 808/2007, LexPolonica nr 2089064). Wniosek prokuratora o zastosowanie tymczasowego aresztowania musi być wniesiony na piśmie i spełniać wymagania pisma procesowego. Pamiętajcie, że w wspomnianym wniosku prokurator nie powinien ograniczyć się wyłącznie do samego żądania zastosowanie tego środka, ale powinien wskazać okoliczności uzasadniające je oraz dowody na ich poparcie (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 23 maja 2007 r., II AKz 239/2007, LexPolonica nr 1598548).

W myśl art. 263 § 1 k.p.k. sąd rejonowy, stosując tymczasowe aresztowanie, oznacza jego termin na okres nie dłuższy niż 3 miesiące. Sąd pierwszej instancji właściwy do rozpoznania sprawy (rejonowy lub okręgowy) może jednakże dokonać przedłużenia tymczasowego aresztowania w postępowaniu przygotowawczym na okres ponad 3 miesięcy, ale nie dłuższy niż 12 miesięcy (łącznie) - art. 263 § 2 k.p.k.
Łącznie, okres stosowania tymczasowego aresztowania do chwili wydania wyroku przez sąd pierwszej instancji, zgodnie z art. 263 § 3 k.p.k., nie może przekroczyć 2 lat. Jeżeli środek ten został zastosowany dopiero w postępowaniu sądowym, czas jego trwania również nie może przekroczyć 2 lat
.
Są jednak wyjątki od opisanej powyżej zasady a okresy dla stosowania tymczasowego aresztowania nie są nieprzekraczalne. Zgodnie z zapisem art. 263 § 4 k.p.k. dozwolone jest przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania ponad okres 12 miesięcy w postępowaniu przygotowawczym i 2 lat w postępowaniu sądowym. W tym wypadku przedłużenia tego okres dokonuje sąd apelacyjny, w którego okręgu prowadzi się postępowanie. Wniosek taki składa sąd, przed którym toczy się postępowanie w pierwszej instancji, a w postępowaniu przygotowawczym - właściwy prokurator bezpośrednio przełożony wobec prokuratora prowadzącego lub nadzorującego ów śledztwo. Wniosek sądu musi mieć formę postanowienia i, podobnie jak wniosek prokuratora, zawierać uzasadnienie ze wskazaniem okoliczności dla których go złożono. Wniosek ten powinien być złożony najpóźniej na 14 dni prze upływem terminu dotychczasowego terminu. Termin przedłużenie tymczasowego aresztowania ustalany jest w tym wypadku indywidualnie przez sąd apelacyjny ale każdorazowo nie dłuższy niż 6 miesięcy.

Sąd apelacyjny może przedłużyć okres tymczasowego aresztowania tylko wówczas, gdy konieczność taka powstała w związku z (263 § 4 k.p.k.):
- zawieszeniem postępowania karnego,
- czynnościami zmierzającymi do ustalenia potwierdzenia tożsamości oskarżonego,
- przedłużającą się obserwacją psychiatryczną oskarżonego,
- przedłużającym się opracowywaniem opinii biegłego,
- wykonywaniem czynności dowodowych w sprawie o szczególnej zawiłości lub poza granicami kraju,
- celowym przewlekaniem postępowania przez oskarżonego,
- innymi, istotnymi przeszkodami, których usunięcie jest niemożliwe.

Orzeczenie w przedmiocie tymczasowego aresztowania i przedłużenia jego okresu musi zapaść w formie postanowienia. W postępowaniu przygotowawczym sąd orzeka w tej sprawie na posiedzeniu, a w postępowaniu jurysdykcyjnym na rozprawie lub na posiedzeniu.

Udział oskarżonego w posiedzeniu jest konieczny w razie stosowania tymczasowego aresztowania, gdyż powinien on być przez sąd przesłuchany. Jeżeli jednak ukrywa się lub jest poza granicami kraju, decyzja o zastosowaniu tymczasowego aresztowania zapada bez jego udziału.

Każde uzasadnienie postanowienia o stosowaniu środka zapobiegawczego powinno zawierać wskazanie dowodów świadczących o popełnieniu przez niego czynu oraz przytoczenie okoliczności wskazujących na istnienie podstawy i konieczności zastosowania tego środka zapobiegawczego. Ponadto, w przypadku wnioskowania o tymczasowe aresztowanie należy wyjaśnić, dlaczego nie wystarczające jest zastosowanie wobec oskarżonego innego środka zapobiegawczego. Uzasadnienie postanowienia powinno być sporządzone na piśmie wraz z postanowieniem. Oczywiście od takiego postanowienia oskarżonemu służy zażalenie.

Orzekając w przedmiocie tymczasowego aresztowania, sąd może orzec ów środek bezwarunkowo lub warunkowo. W myśl art. 257 § 2 k.p.k. stosując tymczasowe aresztowanie, sąd może zastrzec, że środek ten ulegnie zmianie z chwilą złożenia w wyznaczonym terminie np. poręczenia majątkowego (266 k.p.k.). Do momentu jego złożenia utrzymywany jest ów środek, który upada wraz ze złożeniem poręczenia, bez konieczności wydawania dodatkowego postanowienia.

Zgodnie z zapisami art. 254 § 1, 2 i 3 k.p.k., oskarżonemu w każdym czasie przysługuje prawo do składania wniosków o uchylenie lub zmianę środka zapobiegawczego, który powinien być rozpoznany przez prokuratora lub sąd, z chwilą wniesienia aktu oskarżenia do sądu, w nieprzekraczalnym terminie 3 dni (§ 1). Oskarżonemu zażalenie na postanowienie w przedmiocie wniosku przysługuje tylko wówczas, gdy wniosek został złożony po upływie co najmniej 3 miesięcy od dnia wydania postanowienia w przedmiocie tymczasowego aresztowania dotyczącego tego samego oskarżonego (§ 2). Zażalenie na postanowienie sądu rozpoznaje ten sam sąd w składzie trzech sędziów (§ 3).

WZÓR
Klasyczne postanowienie o przedłużeniu tymczasowego aresztowania


Sygn. akt ……………

POSTANOWIENIE

Dnia …………… r.
Sąd Rejonowy ………………… w …………… Wydział ……… Karny w składzie:
Przewodniczący: …………………………
Protokolant: ……………
z udziałem ………… Prokuratora Prokuratury …………………… w …………
po rozpoznaniu w sprawie ……………………
podejrzanego o popełnienie przestępstwa z art. …………… k.k.
z wniosku Prokuratora|
w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania

postanawia

na podstawie art. 249 § 1 k.p.k. i art. 258 § 1 pkt 1 i 2 oraz § 2 k.p.k. przedłużyć tymczasowe aresztowanie wobec podejrzanego …………., ur. …………… r. w ……………, zastosowane postanowieniem Sądu Rejonowego ……………………… w ……… z dnia ………… r., sygn. …………, na okres następnych …… (słownie: ……) miesięcy, tj. do dnia ………… r.

Uzasadnienie
……………


WZÓR 2
Klasyczne postanowienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania


Sygn. akt …………

POSTANOWIENIE

Dnia …………………… r.
Sąd Rejonowy dla ……………… w ……… Wydział … Karny w składzie:
Przewodniczący: …………
Protokolant: ……………
z udziałem …………… Prokuratora Prokuratury Rejonowej …………… w …………
po rozpoznaniu w sprawie ………………
oskarżonego o przestępstwo z art. ……………………………
z urzędu
w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania

postanawia

na podstawie art. 249 k.p.k. i art. 258 § 1 pkt 2 oraz § 2 k.p.k. oraz ……… k.p.k. zastosować wobec oskarżonego ……………, ur. ……………… r. w ………… środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres … (słownie: ………) miesięcy, tj. do dnia ………… r., umieszczając go w ……… w ………….

Uzasadnienie
…………………

WZÓR 3
Wniosek pokrzywdzonego o zastosowanie tymczasowego aresztowania wobec podejrzanego


Tłuchowo, dnia …………… r.

Do
Prokuratora Rejonowego w …………
Pokrzywdzony: ………………
zam. w ………………
Sygn. akt …………………

WNIOSEK
o wystąpienie do sądu o zastosowanie wobec ……………,
podejrzanego o przestępstwo określone w ………… k.k.,
tymczasowego aresztowania


Uzasadnienie
……………………

poniedziałek, 12 grudnia 2011

Pismo procesowe (126 k.p.c.)



Znakomicie wam znany art. 126 k.p.c. (mam nadzieję że tak naprawdę jest ) przedstawia ogólne warunki, którym musi odpowiadać każde pismo procesowe. Ponadto przepis ten wprowadza wyraźne rozdzielenie warunków pierwszego pisma procesowego i dalszych pism procesowych w sprawie.

W pierwszej kolejności pismo procesowe przede wszystkim musi określać podmioty postępowania, tj. sąd i strony (uczestników) postępowania. Oznaczenie sądu powinno nastąpić nie tylko przez wskazanie rodzaju sądu (rejonowy, okręgowy, apelacyjny, Sąd Najwyższy), ale także wydziału tego sądu. Określając sąd, należy podać jego siedzibę, oraz siedzibę wydziału, jeżeli różni się od siedziby sądu, w którym sprawa ma być (lub jest) rozpatrywana.

Strony czy też uczestników wskazuje się przez podanie ich imion, nazwisk lub nazw jeżeli to osoby prawne a także ich przedstawicieli ustawowych jeżeli występują. To samo odnosi się do występujących w sprawie pełnomocników procesowych.
W pierwszej kolejności na piśmie umieszcza się dane dotyczące podmiotu wnoszącego pismo, na drugim - strony przeciwnej lub wszystkich innych (poza wnioskodawcą) uczestników postępowania nieprocesowego. W przypadku wielopodmiotowości strony należy wskazać wszystkie podmioty stanowiące stronę. Wyjątkowo, gdy wielopodmiotowość występuje po stronie wnoszącej pismo, a wnoszone pismo nie jest pierwszym w sprawie, dopuszczalne jest wskazanie jedynie podmiotu wnoszącego pismo. Pierwsze pismo procesowe powinno zawierać ponadto bliższe dane dotyczące stron (uczestników) postępowania i wskazywać dokładnie ich adresy oraz adresy ewentualnych przedstawicieli ustawowych lub pełnomocników, tak aby sąd mógł się zawsze z tymi osobami porozumieć. W myśl postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2000 r. sygn. akt II CKN 1152/99, LexPolonica nr 345254 obowiązek oznaczenia miejsca zamieszkania lub siedziby stron będących przedsiębiorcami wpisanymi do rejestru sądowego oznacza powinność wskazania adresu podanego w rejestrze.
Określając rodzaj pisma wskazuje się nazwę, jaką takim pismom nadają przepisy postępowania cywilnego (pozew, wniosek, zażalenie, apelacja, skarga kasacyjna, skarga o wznowienie postępowania, powództwo wzajemne). Jednakże, gdy pismo procesowe nie ma nazwy szczególnej, można oznaczyć je jako „pismo procesowe”. W przypadkach gdy pierwszym pismem w sprawie jest pozew lub wniosek, w nazwie ów pisma należy dokreślić przedmiot postępowania, np. „pozew o rozwód”.
Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1997 r., sygn. akt III CKN 289/97, LexPolonica nr 328332, w myśl art. 130 § 1 k.p.c., mylne oznaczenie pisma procesowego nie pociąga za sobą ujemnych skutków i sąd rozpatruje je zgodnie z jego treścią.
Pamiętajmy jednak, że zasada ta niestety nie obowiązują w odniesieniu do skargi kasacyjnej czy też skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Wówczas w myśl postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 26 sierpnia 1998 r., II CZ 71/98, LexPolonica nr 332533 wniesienie przez stronę - działającą przez adwokata lub radcę prawnego - zażalenia, a nie, jak należało, kasacji, nie może być potraktowane jako mylne oznaczenie środka odwoławczego.
Osnowa pisma procesowego dotyczy samej jego treści. Musi ona (osnowa) zawierać zawsze wniosek lub oświadczenie pochodzące od podmiotu wnoszącego pismo. Oświadczenia stwierdzające istnienie pewnych okoliczności muszą być poparte dowodami. Na stronie wnoszącej pismo spoczywa obowiązek wskazania dowodów pozwalających stwierdzić prawdziwość przytoczonych przez nią okoliczności. Przytaczanie okoliczności uzasadniających wniosek lub oświadczenie jest konieczne, gdy jest to nowy wniosek lub nowe oświadczenie oraz wówczas, gdy dotyczą one meritum sprawy.

Główna zasada przygotowywania pisma procesowego mówi, że dowody wskazuje się zawsze, gdy w piśmie procesowym powoływane są nowe okoliczności. Wówczas należy określić dokładnie, na jakie okoliczności powoływany jest dany dowód. Zasadniczo nie ma obowiązku przytaczania wszystkich znanych dowodów, a możliwość ich powołania istnieje aż do zamknięcia rozprawy w danej instancji (z pewnymi wyjątkami). W przypadkach wymienionych w ustawie na stronę nałożony został obowiązek wskazywania od razu tych wszystkich znanych jej dowodów, z których pragnie ona w postępowaniu skorzystać (prekluzja dowodowa).
Kolejnym istotnym warunkiem jest umieszczenie w piśmie procesowym podpisu osoby, która je wnosi, tj. strony, uczestnika postępowania albo ich przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika. Podpis musi zawierać nazwisko.
Bezwzględnie ów podpis musi być własnoręczny. Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1967 r., sygn. akt II PZ 22/67, LexPolonica nr 296239 nie może on zostać zastąpiony żadnym podpisem mechanicznym, tzw. faksymile.
Pismo procesowe na końcu powinno zawierać wszystkie załączniki, które strona składa do sądu, wraz z pismem procesowym. Chodzi tu przede wszystkim o podanie załączników składanych w oryginale (lub odpisie) celem uzupełnienia czy udowodnienia składanych w piśmie oświadczeń.
Pełnomocnictwo składa się do akt sprawy zgodnie z treścią art. 89 k.p.c. Wymaganie jego dołączenia do pisma wnoszonego przez pełnomocnika istnieje tylko wtedy, gdy jest to pierwsza czynność procesowa tego pełnomocnika lub gdy w procesie działał on uprzednio bez umocowania. Pełnomocnictwo może być składane w oryginale lub uwierzytelnionym odpisie.
WZÓR

……………, dnia ……………………

Do
Sądu Rejonowego
Wydział ……… Cywilny
w …………


Powód: ……………, zam. …………, ul. ……………
Pozwany: ……………, zam. …………, ul. ……………
Wartość przedmiotu sporu: …………… zł


POZEW o zapłatę ………………… zł


Wnoszę o:
1) zasądzenie od pozwanego …….., na moją rzecz, kwoty …….. zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia ………….. r. do dnia zapłaty;
2) zasądzenie od pozwanego, na moją rzecz, kosztów procesu według norm przepisanych;
3) nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności.
Ponadto wnoszę o:
4) przeprowadzenie rozprawy także w mojej nieobecności;
5) wezwanie na rozprawę świadków:
a) …………………, zam. …………………,
b) …………………, zam. …………………

Uzasadnienie

…………………………………………..

Tym uzasadniam wniosek o nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności.
………………………….
Załączniki:
1) kserokopie listów z dnia
2) odpis pozwu.

czwartek, 8 grudnia 2011

Dochodzenie roszczeń majątkowych z przestępstw (art. 12 k.p.c. )

Kodeks postępowania cywilnego w myśl art. 12 k.p.c. przewiduje dwie możliwości dochodzenia roszczeń majątkowych wynikających z przestępstwa:
- poprzez proces cywilny,
- poprzez powództwo cywilne przed sądem karnym (tzw. postępowanie adhezyjne - art. 62-70 k.p.k.).

Dochodzenie roszczeń przed sądem karnym ma charakter fakultatywny dlatego też wytoczenie powództwa cywilnego w ramach procesu adhezyjnego nie będzie obligatoryjne a wybór drogi dochodzenia roszczenia zawsze należeć będzie do osoby uprawnionej.

Zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1971 r., sygn. akt V KRN 7/71, LexPolonica nr 306583, roszczenia niemajątkowe będące w związku z przestępstwem mogą być dochodzone wyłącznie w trybie postępowania cywilnego. W przypadku naruszenia dóbr osobistych, żądanie zaniechania bezprawnego działania lub usunięcie skutków naruszenia może być zgłoszone tylko w drodze procesu cywilnego.
W pewnych sytuacjach w postępowaniu karnym sąd również z urzędu może orzekać o odszkodowaniu pieniężnym na rzecz pokrzywdzonego. Ponieważ w tych wypadkach wytoczenie powództwa cywilnego nie jest wyłączone, możliwe jest zatem dochodzenie odszkodowania na drodze procesu cywilnego. Jednakże będzie to możliwe do momentu wydania przez sąd karny wyroku, jeśli sąd ten zasądził odszkodowanie z urzędu. Gdyby jednak odszkodowanie zasądzone przez sąd karny nie wyczerpało całości roszczeń pokrzywdzonego orzeczeniem wówczas zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego z 28 lutego 1966 r., sygn. akt III CO 84/65 różnica może być dochodzona przed sądem cywilnym.

Dokonanie przez uprawnionego wyboru drogi dochodzenia roszczenia nie stoi na przeszkodzie skorzystaniu z drugiego postępowania, jeżeli sprawa nie została w całości w jednym postępowaniu rozstrzygnięta. Pamiętać jednak należy, że nie jest dopuszczalne dochodzenie tego samego roszczenia, co do którego zapadło już rozstrzygnięcie w jednym postępowaniu.

Zawiśnięcie sprawy w postępowaniu karnym na równi ze stanem sprawy w postępowaniu cywilnym stanowi przeszkodę procesową do rozpoznania roszczenia majątkowego przed sądem cywilnym. Również prawomocny wyrok zapadły w postępowaniu karnym co do powództwa cywilnego korzysta, tak jak wyrok cywilny, z powagi rzeczy osądzonej i wyłącza ponowne rozpoznanie sprawy w postępowaniu cywilnym.

Powództwo cywilne w postępowaniu karnym może być wytoczone wyłącznie przeciwko tej osobie, która jest oskarżona w procesie karnym oraz jeżeli istnieje bezpośredni związek dochodzonych w powództwie cywilnym roszczeń z zarzutami oskarżenia, będącego podstawą sprawy karnej. Jednakże kodeks postępowania karnego nie przewiduje możliwości wytoczenia w procesie karnym powództwa cywilnego przeciwko osobom, które razem z oskarżonym odpowiedzialne są wobec pokrzywdzonego za skutki czynu przestępnego. Roszczenia przeciwko takim osobom mogą być dochodzone jedynie przed sądem cywilnym.

środa, 7 grudnia 2011

Prejudycjalność prawomocnego skazującego wyroku karnego (wyroki wiążące)

Pamiętać należy, że moc wiążącą w postępowaniu cywilnym posiadają wyłącznie ustalenia co do popełnienia przestępstwa zawarte w prawomocnym wyroku skazującym. Sam kodeks postępowania cywilnego nie przyznał mocy wiążącej ustaleniom wyroku karnego w przypadku uniewinnienia oskarżonego. Związane jest to z tym, że pojęcie winy w rozumieniu prawa karnego nie jest tożsame z pojęciem winy w prawie cywilnym.

Tym samym sąd cywilny może więc samodzielnie badać, czy oskarżony - uniewinniony przez sąd karny - dopuścił się czynu, który powoduje jego odpowiedzialność za szkodę. Stwierdzenie braku winy nie wyłącza bowiem naruszenia prawa cywilnego, będącego podstawą roszczenia w postępowaniu cywilnym.

W myśl orzeczenie Sądu Najwyższego z 18 września 1969 r., II CR 308/69, LexPolonica nr 312145 wyrok uniewinniający jak i orzeczenie umarzające postępowanie, jako dokumenty urzędowe, mogą stanowić w postępowaniu cywilnym dowód, którego znaczenie sąd oceni według swobodnej oceny dowodów (art. 233 k.p.c.)tak jak każdy inny dowód.

Tym samym ustalenie przez sąd karny, że oskarżony dopuścił się czynu przestępnego, i jednoczesne ustalenie okoliczności wyłączających karalność (np. poprzez niepoczytalność sprawcy, obronę konieczną) nie stanowi ustalenia popełnienia przestępstwa, nie wiąże więc sądu cywilnego.

W razie uniewinnienia oskarżonego lub bezwarunkowego umorzenia postępowania karnego zebrany w postępowaniu karnym materiał może acz nie musi stanowić pomocniczy materiał dowodowy w postępowaniu cywilnym, ale w zasadzie tylko co do dowodów, których przeprowadzenie w postępowaniu cywilnym nie jest możliwe. Stanowisko to przedstawiono w:
1. orzeczeniu Sądu Najwyższego z 21 października 1966 r., sygn. akt II PR 423/66, LexPolonica nr 322826 - bez wezwania i przesłuchania świadków ze sprawy karnej sąd w sprawie cywilnej nie może czynić ustaleń na podstawie ich zeznań, nie dając wiary świadkom, których przesłuchał w sprawie cywilnej. Dokonanie ustaleń na podstawie zeznań świadków w sprawie karnej jest sprzeczne z przepisami prawa i stanowi uchybienie procesowe polegające m.in. na tym, że strony zostały pozbawione możności zadawania świadkom pytań.
2. orzeczeniu Sądu Najwyższego z 10 listopada 1966 r., sygn. akt II PR 269/66, LexPolonica nr 317696 - poważnym uchybieniem procesowym byłoby wydanie wyroku w sprawie cywilnej na podstawie zeznań świadków przesłuchanych w sprawie karnej bez ujawnienia treści tych zeznań w postępowaniu cywilnym i bez umożliwienia stronom ustosunkowania się do wyników tych zeznań.
3. orzeczeniu Sądu Najwyższego z 11 stycznia 2005 r., sygn. akt I PK 94/04, LexPolonica nr 382587 - oparcie ustaleń faktycznych na nieprawomocnym wyroku karnym skazującym, bez rozważenia dowodów przeprowadzonych w sprawie cywilnej i karnej, stanowi naruszenie art. 233 § 1 k.p.c.

Pamiętajmy również, że nie wiążą sądu w postępowaniu cywilnym wyroki karne umarzające postępowanie w sytuacji wyłączenia dopuszczalności postępowania karnego oraz wyroki warunkowo umarzające postępowanie karne gdyż nie są to wyroki skazujące.

Prejudycjalność prawomocnego skazującego wyroku karnego

W myśl przepisów postępowania cywilnego, poszkodowanemu przysługuje prawo dochodzenia roszczeń w drodze procesu cywilnego już po zapadnięciu wyroku karnego, skazującego oskarżonego. Wyrok karny wiąże wówczas w granicach określonych w art. 11 sąd cywilny. Moc wiążąca wyroku karnego w postępowaniu cywilnym odnosi się wyłącznie do ustaleń co do popełnienia przestępstwa, a więc tylko do ustaleń faktycznych.

Zgodnie z art. 11 k.p.c. istnienie wyroku karnego nie jest konieczną przesłanką rozstrzygnięcia sprawy cywilnej, ma natomiast wiążącą moc dowodową w zakresie zawartych w wyroku karnym ustaleń faktycznych, które mogą mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia o cywilnoprawnych skutkach zdarzeń. Głównym celem tego rozwiązania jest wyeliminowanie potrzeby prowadzenia podwójnego postępowania dowodowego w celu ustalenia tych samych faktów w dwóch postępowaniach sądowych.

Stosując tą zasadę musimy pamiętać, że przyznanie mocy wiążącej ustaleniom wyroku karnego jest odstępstwem od zasady bezpośredniości i swobodnej oceny dowodów, a tym samym w pewnym stopniu od zasady niezawisłości sędziego w orzekaniu w sprawie cywilnej. Tym samym wykładnia art. 11 k.p.c. powinna być dokonywana w sposób ścisły, tak aby nie prowadziła do rozszerzenia zakresu okoliczności, które podlegają sprawdzeniu i ocenie przez sąd cywilny.

Moc wiążąca wyroku karnego w postępowaniu cywilnym w większości przypadków wchodzi w grę w sprawach odszkodowawczych. Pozostałe sprawy dotyczą przeważnie tematyki:
- rozwiązania stosunku pracy z winy pracownika,
- pozbawienie lub ograniczenie władzy rodzicielskiej,
- alimentów,
- rozwiązanie spółki.

Pamiętajcie jednak, że art. 11 odnosi się głównie do sytuacji, w których istnieje już prawomocny skazujący wyrok sądu karnego. Tak więc, gdy postępowanie karne nie zostało jeszcze wszczęte lub nie jest ukończone, a ustalenia wyroku karnego mogą mieć istotny wpływ na ocenę cywilnoprawnych skutków czynu sprawcy, w myśl art. 177 § 1 pkt 4 k.p.c. sąd cywilny w zasadzie powinien zawiesić postępowanie do czasu ukończenia sprawy karnej.

Zawieszenie postępowania cywilnego jest konieczne w tych wypadkach, gdy wyrok sądu karnego ma ściśle znaczenie prejudycjalne dla postępowania cywilnego. W pozostałych wypadkach kwestia celowości zawieszenia postępowania cywilnego zależy od oceny sądu cywilnego.

Dla pełnego wyjaśnienia kwestii zawieszenia postępowania proponuję zapoznać się z:

1. orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1968 r., sygn. akt I PZ 60/68, LexPolonica nr 325553,
2. wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 1999 r., sygn. I PKN 610/98, LexPolonica nr 342565.

niedziela, 27 listopada 2011

Mediacja w postępowaniu cywilnym (183[1] – 183[15] k.p.c.)



Przepisy regulujące mediację w sprawach cywilnych wprowadzone zostały do porządku prawnego ustawą z dnia 28 lipca 2005 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 172, poz. 1438).
Powszechnie mediacja określana jest jako alternatywna „forma” rozwiązywania sporów cywilnych w odniesieniu do sądowego postępowania cywilnego. Celem prowadzenia mediacji jest dążenie do odciążenia sądownictwa państwowego. Pamiętać jednak należy, że mediacja nie jest alternatywą samą w sobie dla postępowania sądowego, ale dodatkowym sposobem dla rozwiązania sporu cywilnoprawnego. Wprowadzenie tych przepisów pozwoliło uprościć dochodzenie roszczeń w sprawach cywilnych oraz udzieliło ochrony prawnej wszystkim podmiotom, które zdecydują się wybrać ten sposób dochodzenia roszczeń.

Przyjmuje się, że na drodze postępowania mediacyjnego może być rozwiązany każdy spór cywilnoprawny, występujący w sprawie, w której dopuszczalne jest zawarcie ugody. Oprócz ogólnej regulacji określającej w art. 10 k.p.c. zakres spraw, które mogą być skierowane do mediacji, szczególne przepisy dotyczą mediacji w sprawach rodzinnych i opiekuńczych oraz w postępowaniu nieprocesowym. Postępowanie mediacyjne może się toczyć w takich sprawach cywilnych, których charakter zezwala na zawarcie ugody, a więc nie tylko w sprawach majątkowych, ale i niemajątkowych, w których zawarcie ugody jest dopuszczalne.

„art. 10 k.p.c. - W sprawach, w których zawarcie ugody jest dopuszczalne, sąd powinien w każdym stanie postępowania dążyć do ich ugodowego załatwienia. W tych sprawach strony mogą także zawrzeć ugodę przed mediatorem

Powszechnie przyjmuje się, że wprowadzenie mediacji stało się szczególnie użyteczne w sprawach gospodarczych, w których najczęściej ugodowe rozwiązanie sporu między stronami ma istotne znaczenie dla dalszej efektywnej współpracy stron, oraz w sprawach rodzinnych, gdzie bezstronność mediatora i poufność prowadzonych negocjacji ma szczególne znaczenie dla stron.

Regulacja mediacji w Kodeksie ma w zasadzie charakter uniwersalny, tzn. jest jednolita dla wszystkich spraw cywilnych, w których jest dopuszczalna. De facto ustawa nie przewidziała odrębności postępowania mediacyjnego w zależności od rodzaju spraw. Wyjątkiem może być jedynie postępowanie dla spraw małżeńskich, rodzinnych i opiekuńczych.

Ustawa sama w sobie nie zawiera definicji mediacji. Dlatego też może to wywołać trudności w interpretacji przepisów jej dotyczących. W praktyce często się zdarza, że jest ona mylona z innymi postępowaniami służącymi polubownemu zakończeniu sporu. Dotyczy to zwłaszcza arbitrażu, koncyliacji, postępowania pojednawczego.

Pamiętajmy też, że mediacja nie jest procesem jednorodnym. Powszechnie możemy wyróżnić dwa typy czy też rodzaje mediacji:
1. w którym mediator pomaga stronom w rozwiązaniu ich sporu i dojściu do ugody, wykorzystując rozwiązania proponowane przez strony.
2. w tym przypadku chodzi o tzw. mediacja ewaluatywna, w której mediator ocenia sytuację prawną stron, przewiduje rozstrzygnięcie sądu i aktywnie pomaga stronom w zawarciu ugody, a nawet proponuje im sposób lub sposoby rozwiązania sporu.

Wkroczenie na drogę mediacji jest czynnością dobrowolną, a więc samo w sobie nie ogranicza prawa do sądu. Także w razie przekazania sprawy przez sąd do mediacji bez zgody stron nie traci ona dobrowolnego charakteru, a strony w żadnym wypadku nie mają obowiązku zawarcia ugody przed mediatorem.

WZÓR

Postanowienie o skierowaniu stron do mediacji


Sygn. akt ……………
Postanowienie
Dnia ……………

Sąd Rejonowy w ……………………
Wydział Cywilny

w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR ………………….
Protokolant: ………………

po rozpoznaniu w dniu …………r. w …………..
na posiedzeniu niejawnym / rozprawie

sprawy z powództwa ……………………………
przeciwko ………………
o ……………

postanowił:
I. skierować strony do mediacji;
II. wyznaczyć mediatora w osobie ........................... (imię, nazwisko) upoważniając go do zapoznania się z aktami niniejszej sprawy;
III. wyznaczyć czas trwania mediacji na okres do ………….

O czym warto pamiętać !!!

Mediacja jest instytucją zmierzającą do zawarcie ugody między stronami. Sąd po zapoznaniu się z tematyką sprawy, mając przekonanie, że rokuje ona co do kwestii możliwość zawarcia przez strony ugody, może skierować strony do mediacji. Niemniej jednak, pomimo istotnej roli sądu, wiele czynników jest zależnych w instytucji mediacji od woli stron, i tak:
- sąd wyznacza osobę mediatora według swojego uznania, jednakże strony mogą wybrać innego mediatora,
- sąd wyznacza okres mediacji (do miesiąca czasu – zgodnie z art. 183[10]), ale strony mogą wydłużyć ten termin na zgodny wniosek,
- sąd upoważnia mediatora do zapoznania się z aktami sprawy, ale jedynie wtedy, gdy wyrażą na to zgodę wszystkie strony,
- sprawa może zostać skierowana przez sąd do mediacji aż do zamknięcia pierwszego posiedzenia wyznaczonego na rozprawę. Po tym okresie skierowanie do mediacji może się odbyć jedynie na zgodny wniosek stron,
- mediacji nie prowadzi się, jeżeli strona w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia jej postanowienia o skierowaniu do mediacji nie wyraziła zgody na mediację,
- przewodniczący wyznacza rozprawę po upływie terminu do zakończenia mediacji, a przed jego upływem, jeżeli choć jedna ze stron oświadczy, że nie wyraża zgody na mediację.
Skierowanie do mediacji następuje tylko raz w toku postępowania.

WZÓR

Umowa o mediację

zawarta dnia ................. w .................. między ..................... z siedzibą w ................., reprezentowanym przez ...................., zwanym dalej ………………., a
..................... z siedzibą w ................., reprezentowanym przez ...................., zwanym dalej ……………..
§ …
Przedmiotem niniejszej umowy jest wyrażenie przez Strony zgody na przeprowadzenie mediacji - na warunkach określonych w niniejszej umowie - w sporze między Stronami, zwanym dalej sporem, powstałym na tle realizacji zawartej między Stronami umowy ………… z dnia ...................., w zakresie roszczeń określonych szczegółowo w załączniku do niniejszej umowy, stanowiącym jej integralną część.
§ …
Strony wyrażają zgodę na przeprowadzenie mediacji przez Pana/Panią..............................., zam. w ...................., zwanego/zwaną dalej Mediatorem.
W terminie ............ dni (liczba dni) od dnia zawarcia niniejszej umowy Strony wystąpią wspólnie do Mediatora z wnioskiem o przeprowadzenie mediacji. W przypadku odmowy przeprowadzenia mediacji przez Mediatora Strony uzgodnią inną osobę, do której skierują wniosek o przeprowadzenie mediacji. W sytuacji, gdy osoba uzgodniona w drugiej kolejności odmówi przeprowadzenia mediacji, Strony nie będą ponawiać próby odbycia mediacji z własnej inicjatywy, z tym, że w przypadku skierowania sporu na drogę postępowania sądowego zobowiązują się złożyć w sądzie zgodny wniosek o przeprowadzenie mediacji.
§ …
Strony zobowiązują się ponosić w równych częściach koszty przeprowadzenia mediacji, w szczególności koszty należnego Mediatorowi wynagrodzenia oraz zwrotu poniesionych przez niego wydatków związanych z przeprowadzeniem mediacji. Wysokość należnego Mediatorowi wynagrodzenia, po uprzednim jej uzgodnieniu między Stronami, zostanie określona w odrębnej umowie, którą Strony zobowiązują się wspólnie zawrzeć z Mediatorem niezwłocznie po wyrażeniu przez Mediatora zgody na przeprowadzenie mediacji.
§ …
Wszelkie zmiany niniejszej umowy wymagają zachowania formy pisemnej pod rygorem jej nieważności.
§ 5
Niniejsza umowa została sporządzona w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach, po jednym dla każdej ze Stron.
............................. ............................


Mediacja może być prowadzona przed wszczęciem postępowania, a za zgodą stron także w toku sprawy. Skierowanie stron do mediacji przez sąd może nastąpić jedynie po wszczęciu postępowania.

Jeżeli umowę o mediację strony zawrą po wszczęciu postępowania sądowego lub po wszczęciu postępowania przystąpią do mediacji, sąd nie powinien wyznaczać posiedzeń sądowych, a w razie wyznaczenia rozprawy, powinien ją na zgodny wniosek stron odroczyć.

Ze względu na dobrowolny charakter mediacji zawarcie umowy o mediację nie stanowi przeszkody do rozpoznania sprawy przez sąd w postępowaniu cywilnym.
Jeżeli jednak strony przed wszczęciem postępowania sądowego zawarły umowę o mediację, sąd skieruje strony do mediacji, jeżeli pozwany zgłosi odpowiedni zarzut przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy.

Usytuowanie przepisów o mediacji w dziale dotyczącym postępowania przed sądami I instancji nie oznacza, że za zgodą stron mediacja nie może być prowadzona także w toku postępowania przed sądem II instancji. Strony zatem mogą dojść do porozumienia i zawrzeć ugodę przed mediatorem aż do czasu zamknięcia postępowania przed sądem II instancji, a sąd II instancji może skierować strony do mediacji do zamknięcia pierwszego posiedzenia wyznaczonego na rozprawę.

sobota, 26 listopada 2011

Postępowanie w sprawach ze stosunków między rodzicami a dziećmi (453-458 k.p.c.)

Ostatnio zajmowaliśmy się tematyką postępowania w sprawach małżeńskich a w szczególności kwestią unieważnienia małżeństwa, ustalenia istnienia lub nieistnienia małżeństwa czy też rozwodu lub separacji na żądanie jednego z małżonków.

Tym razem skupimy się na stosunkach między rodzicami a dziećmi tj.:
- ustaleniu lub zaprzeczeniu pochodzenia dziecka,
- ustaleniu bezskuteczności uznania ojcostwa,
- rozwiązaniu przysposobienia.

Rzeczowo właściwe do rozpoznania spraw o ustalenie lub zaprzeczenie pochodzenia dziecka, o ustalenie bezskuteczności uznania ojcostwa oraz o rozwiązanie przysposobienia są Sądy Rejonowe.

Sprawami o ustalenie lub zaprzeczenie pochodzenia dziecka są sprawy:
- o ustalenie lub zaprzeczenie macierzyństwa (art. 611[6] k.r.o.),
- o zaprzeczenie ojcostwa (art. 63, 69 i 70 k.r.o.)
- o sądowe ustalenie ojcostwa (art. 84 k.r.o.).

Ważnym jest, iż sprawy zaliczone do tego rodzaju postępowania odrębnego nie mogą być łączone z innymi sprawami nadającymi się do postępowania zwykłego, chyba że ustawa na to wyraźnie zezwala.

WZÓR

Pozew o rozwiązanie przysposobienia

Przedstawiając pełnomocnictwo powoda, wnoszę o:
1) rozwiązanie przysposobienia ………………, urodzonego w dniu ……………… r. w ……………, przez powoda ………………, orzeczonego postanowieniem Sądu Rejonowego w ……………… z dnia ……………… r., sygn. akt …………………;
2) zakazanie pozwanemu używania nazwiska powoda ……………;
3) zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozew o zaprzeczenie ojcostwa

Wnoszę o:
1) ustalenie, że pozwany ………………, urodzony przez pozwaną ………… w …………… w dniu ……………… r., nie jest synem powoda ……………… urodzonego w dniu …………………… r.,
2) zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozew o zaprzeczenie macierzyństwa

Wnoszę o:
1) ustalenie, że małoletni …………, urodzony …………… r. w …………, którego akt urodzenia sporządzony został w Urzędzie Stanu Cywilnego w …………… z numerem …………, nie jest synem pozwanej ………………, urodzonej ……………… r.;
2) zasądzenie od pozwanych na rzecz powódki kosztów procesu według norm przepisanych.

czwartek, 24 listopada 2011

Postępowanie w sprawach małżeńskich (425-452 k.p.c.)



Postępowanie to nie należy do szczególnie skomplikowanych. Szczegółowy zakres działań określa tutaj art. 425 k.p.c.
W postępowaniu w sprawach małżeńskich mogą być rozpoznawane wyłącznie te sprawy, które dotyczą:
- unieważnienia małżeństwa,
- ustalenia istnienia lub nieistnienia małżeństwa
- rozwodu lub separacji na żądanie jednego z małżonków.
Ich rozpoznanie w tym trybie jest obligatoryjne. Zasadniczo w postępowaniu tym rozpoznawane są niemajątkowe sprawy małżeńskie. W procesie o rozwód lub o separację i o unieważnienie małżeństwa rozstrzygane są również sprawy dotyczące zaspokojenia potrzeb rodziny i o alimenty zarówno między małżonkami, jak i między nimi a ich wspólnymi małoletnimi dziećmi, oraz sprawy dotyczące pieczy nad dziećmi i wspólnego mieszkania małżonków.

Do spraw o ustalenie istnienia lub nieistnienia małżeństwa należą przede wszystkim sprawy o ustalenie, że dane małżeństwo nie zostało zawarte zgodnie z art. 1 § 2 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Dotyczą one również spraw dot. ustalenia, że małżeństwo zostało unieważnione lub orzeczono rozwód. Powództwo o ustalenie nieistnienia małżeństwa powinno być oparte na twierdzeniu, że małżeństwo, co do którego akt małżeństwa został sporządzony, nie zostało zawarte z powodu braku przesłanek wymaganych w art. 1 k.r.o.

Inaczej niż w większości spraw rozpoznawanych w procesie cywilnym, gdzie z reguły stronie stosunku materialnego może być przypisana odpowiednia rola procesowa, w sprawach małżeńskich zarówno powodem, jak i pozwanym może być każde z małżonków, w zależności od tego, które z nich pierwsze zdecyduje się na wytoczenie powództwa.

WZÓR

Pozew o ustalenie nieistnienia małżeństwa

Wnoszę o:
I. Ustalenie nieistnienia małżeństwa powoda ……………………… i pozwanej ……………, którzy dnia ……………… r. w Urzędzie Stanu Cywilnego w …………… jednocześnie obecni złożyli oświadczenie o wstąpieniu w związek małżeński (akt małżeński nr ....................).
II. Zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych.

Pozew o ustalenie istnienia małżeństwa

Wnoszę o:
I. Ustalenie istnienia małżeństwa powódki ……………… i pozwanego …………, którzy dnia ……………… r. przed ………………… złożyli oświadczenie o wstąpieniu w związek małżeński.
II. Zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania według norm przepisanych.

Pozew o rozwód

Wnoszę o:
I. Rozwiązanie przez rozwód z zaniechaniem orzekania o winie małżeństwa powoda ……… z powódką …………… zawartego dnia ……………… r. przed Kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego w ……………… (nr aktu małżeństwa .....................).
II. Zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych.

środa, 23 listopada 2011

Postępowanie uproszczone (505[1] – 505[14] k.p.c.)



Jeżeli dotychczas uważaliście, że postępowanie nakazowe i upominawcze jest skomplikowane to dla odmiany tym razem opiszę coś łatwego ;)

W odróżnieniu od obu wcześniej opisywanych postępowań odrębnych, to postępowanie uproszczone zgodnie z treścią art. 505[1] k.p.c. należy wyłącznie do właściwości sądów rejonowych.
Będzie ono miało zastosowanie do spraw:
1) o roszczenia wynikające z umów, jeżeli wartość przedmiotu sporu nie przekracza dziesięciu tysięcy złotych, a w sprawach o roszczenia wynikające z rękojmi, gwarancji jakości lub z niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową sprzedaży konsumenckiej, jeżeli wartość przedmiotu umowy nie przekracza tej kwoty,
2) o zapłatę czynszu najmu lokali mieszkalnych i opłat obciążających najemcę oraz opłat z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego w spółdzielni mieszkaniowej bez względu na wartość przedmiotu sporu.

Pozew, odpowiedź na pozew, sprzeciw od wyroku zaocznego i pismo zawierające wnioski dowodowe wnoszone w postępowaniu uproszczonym powinny być sporządzone wyłącznie na urzędowych formularzach. Mówi o tym wprost art. 505[2] k.p.c. W przypadku jeżeli nie dochowamy tego wymogu to zgodnie z treścią art. 130[1] § 1[1] i 2 przewodniczący wezwie stronę do jego poprawienia lub uzupełnienia w terminie tygodniowym, przesyłając złożone pismo. Wezwanie będzie a przynajmniej powinno wskazywać wszystkie braki pisma oraz zawierać pouczenie o skutkach niezastosowania się do tego wezwania. W razie bezskutecznego upływu terminu lub ponownego złożenia pisma dotkniętego brakami przewodniczący zarządzi zwrot pisma. Sprzeciw od wyroku zaocznego, zarzuty od nakazu zapłaty oraz sprzeciw od nakazu zapłaty sąd odrzuca.
W myśl art. 505[3] § 1 k.p.c. za pomocą jednego pozwu można dochodzić tylko jednego roszczenia. Możliwość połączenia kilku roszczeń w jednym pozwie jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy wynikają one z tej samej umowy lub umów tego samego rodzaju. W przypadku gdy naruszymy tą zasadę i połączymy w jednym pozwie kilka roszczeń, przewodniczący zarządzi jego zwrot, stosując się do zapisu art. 130[1] k.p.c. w zw. z art. 505[3] § 2 k.p.c.

Zwiększając formalizm postępowania uproszczonego wyraźnie ograniczono czas podnoszenia zarzutów i powoływania okoliczności faktycznych w sprawie. Tym samym, okoliczności faktyczne zarzuty i wnioski dowodowe nie zgłoszone w pozwie, odpowiedzi na pozew, na pierwszym posiedzeniu przeznaczonym na rozprawę lub w sprzeciwie od wyroku zaocznego mogą być rozpoznawane tylko wtedy, gdy strona wykaże, że nie mogła ich powołać wcześniej lub gdy potrzeba ich powołania wynikła później.
Jeżeli chodzi o koszty postępowania, to zgodnie z art. 28 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, w sprawie podlegającej rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym pobierana jest od pozwu opłata stała, przy wartości przedmiotu sporu lub wartości przedmiotu umowy: do 2.000 zł - 30 zł; ponad 2.000 zł do 5.000 zł - 100 zł; ponad 5.000 zł do 7.500 zł - 250 zł; ponad 7.500 zł - 300 zł.
Pamiętajcie też, że opłatę uiszczamy przy wniesieniu pozwu do sądu. Jeżeli pozew nie zostanie opłacony, przewodniczący wezwie stronę, pod rygorem zwrócenia pozwu, do opłacenia go w terminie tygodniowym. Pozew wniesiony przez profesjonalnego pełnomocnika tj. adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego, który nie zostanie należycie opłacony, przewodniczący zwróci bez wezwania o uiszczenie opłaty. W terminie tygodniowym od dnia doręczenia zarządzenia o zwrocie pozwu z powodu jego nieopłacenia, strona będzie mogła uiścić brakującą opłatę. Jeżeli opłata zostanie wniesiona we właściwej wysokości, pozew wywoła skutek od daty pierwotnego wniesienia.

Co prawda za każdym razem załączałem dla was wzór pozwu ale tym razem tego nie zrobię gdyż musiałbym wkleić tutaj Formularz "P" :P
Pozdrawiam

wtorek, 22 listopada 2011

Postępowanie upominawcze (497[1] – 505 k.p.c.)



No dobrze, skoro omówiłem już postępowanie nakazowe, naturalnym jest, że tym razem skupimy się na postępowaniu upominawczym.

Podobnie jak to miało miejsce z postępowaniem nakazowym w postępowanie upominawcze należy do właściwości sądów rejonowych i okręgowych zgodnie z zasadą określoną w art. 16 i 17 kpc) a sąd rozpoznaje sprawy na posiedzeniu niejawnym w myśl art. 497[1] k.p.c.
Nakaz zapłaty wydawany jest jeżeli strona dochodzi roszczenia pieniężnego. W przypadku braku podstaw do jego wydania, przewodniczący wyznacza rozprawę, chyba że sprawa może być rozpoznana na posiedzeniu niejawnym (art. 498 § 2).
Wyróżnić można kilka przesłanek przemawiających za odmową wydania nakazu zapłaty:
1) roszczenie jest oczywiście bezzasadne;
2) przytoczone okoliczności budzą wątpliwość;
3) zaspokojenie roszczenia zależy od świadczenia wzajemnego;
4) miejsce pobytu pozwanego nie jest znane albo gdyby doręczenie mu nakazu nie mogło nastąpić w kraju
Podobnie jak to miało miejsce w postępowaniu nakazowym tak i tutaj w myśl art. 520 § 1 k.p.c. nakazuje się pozwanemu, aby w ciągu dwóch tygodni od doręczenia mu nakazu, zaspokoił roszczenie w całości wraz z kosztami albo w tym terminie wniósł sprzeciw do sądu. W tym wypadku pozwanemu doręcza się nakaz zapłaty wraz z pozwem i pouczeniem o sposobie wniesienia sprzeciwu oraz o skutkach niezaskarżenia nakazu. Pismo zawierające sprzeciw wnosi się do sądu, który wydał nakaz zapłaty, a w przypadku nakazu wydanego przez referendarza sądowego - do sądu, przed którym wytoczono powództwo. W piśmie powinno się wskazać, czy zaskarża się nakaz w całości czy też w części, przedstawić zarzuty, które pod rygorem ich utraty (zasada prekluzji) należy zgłosić przed wdaniem się w spór, a także pozostałe zarzuty przeciwko żądaniu pozwu oraz wszystkie okoliczności faktyczne i dowody na ich potwierdzenie (art. 503 § 1). Pamiętajcie, że jeżeli pozew został złożony na urzędowym formularzu, sprzeciw również powinien odpowiadać tej zasadzie.
Jeżeli doręczenie nakazu zapłaty nie może nastąpić z przyczyn wskazanych w art. 499 pkt 4 k.p.c., sąd z urzędu uchyla nakaz zapłaty, a przewodniczący podejmuje odpowiednie czynności.
Sąd odrzuci sprzeciw w dwóch przypadkach:
1. jeżeli został wniesiony po upływie terminu lub z innych przyczyn niedopuszczalny
2. którego braków pozwany nie usunął w terminie
Zgodnie z art. 504 § 2 k.p.c., nakaz zapłaty, przeciwko któremu w całości lub w części nie wniesiono skutecznie sprzeciwu, ma skutki prawomocnego wyroku. Jeżeli dochowamy wszystkich wymogów i prawidłowo wniesienia sprzeciw do sądu, nakaz zapłaty utraci swą moc a przewodniczący wyznaczy rozprawę i zarządza doręczenie powodowi sprzeciwu razem z wezwaniem na rozprawę.
Pamiętajcie, że jeżeli wniesiemy sprzeciw w części wówczas nakaz zapłaty utraci moc w części zaskarżonej sprzeciwem.
Jeżeli chodzi o koszt pozwu, to w postępowaniu upominawczym pobiera się całą opłatę stosunkową. Jednakże, sąd z urzędu zwróci powodowi trzy czwarte uiszczonej opłaty od pozwu w postępowaniu upominawczym, jeżeli uprawomocnił się nakaz zapłaty. Zasada ta wynika z treści art. 79 ust. 1 pkt 2 lit. c ustawy o kosztach w postępowaniu cywilnym.


WZÓR

Warszawa, dnia ………………… r.

Sąd Rejonowy
dla Warszawy-Śródmieście
Wydział …… Cywilny
w Warszawie


Powódka: ……………, zam. …………………….
Pozwana: ……………, zam. …………………….

Wartość przedmiotu sporu: …………… zł

Pozew o zapłatę w postępowaniu upominawczym

Wnoszę o:
1) wydanie przeciwko pozwanemu nakazu zapłaty i zobowiązanie go do zapłaty powodowi w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu kwoty .......... zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia ..................... r. wraz z przewidzianymi kosztami.

Gdyby pozwana wniosła sprzeciw, wnoszę o:
2) zasądzenie przez Sąd Rejonowy wyrokiem od pozwanego na moją rzecz kwoty .......... zł z ustawowymi odsetkami od dnia ................... r.;
3) zasądzenie od pozwanego na moją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych;
4) przeprowadzenie rozprawy także w mojej nieobecności.

Uzasadnienie

Dnia ............... r. udzieliłam pozwanemu pożyczki w wysokości ......... zł. Zwrot pożyczonej kwoty powinien nastąpić do dnia ................... r.

Dowód: umowa.

Pozwany dotychczas nie zwróciła mi dłużnej kwoty. Nie reaguje też na wezwanie do zwrotu długu.

Dowód: przesłuchanie stron.

Dlatego też żądanie pozwu jest w pełni uzasadnione.

Strona powodowa domaga się odsetek ustawowych na podstawie art. 481 k.c.

Żądanie wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym strona powodowa uzasadnia przepisem art. 498 k.p.c. albowiem strona powodowa dochodzi roszczenia pieniężnego a okoliczność uzasadniająca dochodzenie roszczeń jest udowodniona dołączonymi dokumentami.

……………………………………

Załącznik:
odpis pozwu.

poniedziałek, 21 listopada 2011

Klienta można bronić bez aplikacji !!!

Sąd Najwyższy ułatwił doradcom udział w procesie. Od dnia zawarcia umowy mogą oni podjąć sprawę. Do tej pory musieli udowodnić w sądzie stałe zlecenie.

Osoba bez uprawnień adwokackich czy radcowskich może tego samego dnia podpisać z klientem umowę stałego zlecenia i wziąć od niego pełnomocnictwo do prowadzenia sprawy sądowej. To konsekwencja przełomowego dla magistrów prawa wyroku Sądu Najwyższego. Uznał on, że data umowy stałego zlecenia nie ma decydującego znaczenia w ustalaniu, czy w jej zakres wchodzi pełnomocnictwo do prowadzenia sprawy sądowej dla osoby niebędącej adwokatem czy radcą.

Po wyroku SN magistrowie prawa nie muszą więc zawierać umów ze swoimi klientami na długo przed podjęciem prowadzenia sprawy sądowej. Zdaniem SN zgodnie z art. 87 § 1 kodeksu postępowania cywilnego pełnomocnikiem może być (oprócz adwokata i radcy) osoba pozostająca ze stroną w stałym stosunku zlecenia, jeżeli przedmiot sprawy wchodzi w jego zakres. Przepis nie mówi, kiedy umowa musi być zawarta.

Po wyroku magistrom prawa łatwiej będzie brać sprawy i występować przed sądem.

Źródło: Rzeczpospolita (14.10.2011 Marek Domagalski)

Cyceron (Markan)

Ukarany za wiersze :)

Grzywnę w wysokości 5.240 euro, musi zapłacić sędzia z Teneryfy, jednej z Wysp Kanaryjskich, za niezwykle luźny sposób pisania wyroków sądowych wierszem.

Jak donoszą Hiszpańskie media, skargę na ów Sędziego złożyła właścicielka prywatnej szkoły skazana za niedotrzymanie umowy z pracownikiem. W skardze na Sędziego napisała, że Sędziemu nie przystoi wydawanie wyroków w takiej formie ;)

„Drogi panie Trianie, czy serce nie boli przyczyniać się do niedoli sąsiadów w złym ekonomicznym stanie?”.

Sędzia z Teneryfy pisze wierszem wszystkie swoje wyroki. Po raz pierwszy został upomniany z tego powodu 11 lat temu. Jednak nie zmienił formy pisania. Rok temu skargę na sędziego złożyła właścicielka prywatnej szkoły, która przyznała, że nie zrozumiała sędziowskiego orzeczenia, i dodała, że rymowanie decyzji Trybunału godzi w powagę sądownictwa. Niestety dla Sędziego tym razem nie skończyło się na upomnieniu. Nakazano też sędziemu, aby wydawał wyroki zgodnie z zasadami obowiązującymi w resorcie sprawiedliwości.

Ponieważ niejednokrotnie dane mi było czytać uzasadnienia wyroków, z których nic nie wynikało, zastanawiam się czy nie nakazać naszym Sędziom pisania sentencji wierszem :P


KSH: Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością - Rejestracja podmiotu w rejestrze przedsiębiorców

No dobrze, oto trzecia część wpisu poświęcona procedurze rejestracji Spółki z o.o. w KRS. Miłej lektury :P

Jak już wcześniej wspominałem zawiązanie spółki, Zarząd zgłasza do sądu rejestrowego właściwego ze względu na siedzibę spółki celem wpisania spółki do rejestru (art. 164 § 1 KSH). Wniosek rejestrowy składa się na urzędowym formularzu KRS-W3 (Wniosek o rejestrację podmiotu w rejestrze przedsiębiorców), a wraz z nim takie formularze załączników jak: KRS-WE (Wspólnicy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością), KRS-WK (Organy podmiotu/Wspólnicy uprawnienia do reprezentowania spółki), KRS-WM (Przedmiot działania) oraz w razie potrzeby: KRS-WA (Oddziały, terenowe jednostki organizacyjne), KRS-WH (Sposób powstania podmiotu), KRS-WL (Prokurenci), KRS-ZN (Sprawozdania finansowe i inne dokumenty). Wymienione formularze pokrótce przedstawię wraz z opisem ich wypełnienia poniżej.

Ponadto do wniosku należy dołączyć, bez wezwania sądu, dowód uiszczenia opłaty sądowej od wniosku oraz dowód uiszczenia opłaty za ogłoszenie wpisu w Monitorze Sądowym i Gospodarczym (MSiG) (art. 19 § 2 Ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym). W przypadku gdy wniosek złożymy z naruszeniem tego przepisu podlega on zwróceniu, bez wzywania do uzupełnienia braków. Podobny los spotka wniosek nieprawidłowo wypełniony. Pamiętać również należy, że w przypadku zwrotu wniosku przez sąd może on być ponownie złożony w terminie 7 dni od daty doręczenia zarządzenia o zwrocie. Jeżeli wniosek ponownie złożony nie jest dotknięty brakami, wywołuje on skutki od daty pierwotnego wniesienia (art. 19 § 4 Ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym).

Na potrzeby niniejszego rozdziału założymy firmę o następujących danych:

ABCDE Sp. z o.o.
z siedzibą we Wrocławiu (53-011), ul. Zwycięska 1E
województwo: Dolnośląskie, powiat: Wrocławski, gmina: Wrocław, miejscowość: Wrocław, poczta: Wrocław
KRS 0000123456
NIP 9876543210
REGON 890123456
Sąd rejestrowy: Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabryczna, Wydział VI Gospodarczy – Krajowego Rejestru Sądowego

Wspólnicy
1. Jan Kowalski, PESEL 58070186418
2. Adam Nowak, PESEL 62021899919

Prokurent
1. Anna Jankowska, PESEL 720711504

Zmiany, zmiany, zmiany !!! Kodeks postępowania karnego :)

Witam wszystkich.
W związku ze zmianą ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych oraz ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary w życie wchodzą spore zmiany w KPK ogłoszone w Dz.U.2011.217.1280 i Dz.U.2011.191.1135.
Życzę miłej lektury ;)

W ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1.
1) w art. 177 § 1a otrzymuje brzmienie:
„§ 1a. Przesłuchanie świadka może nastąpić przy użyciu urządzeń technicznych umożliwiających przeprowadzenie tej czynności na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. W postępowaniu przed sądem w czynności w miejscu przebywania świadka bierze udział referendarz sądowy, asystent sędziego lub urzędnik zatrudniony w sądzie, w którego okręgu świadek przebywa.”;
2) w art. 325b w § 1 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) przewidziane w art. 159, art. 254a i art. 262 § 2 Kodeksu karnego,”;
3) w art. 517b po § 2 dodaje się § 2a -2d w brzmieniu:
„§ 2a. Można odstąpić od przymusowego doprowadzenia do sądu sprawcy ujętego w warunkach określonych w § 1, jeżeli zostanie zapewnione uczestniczenie przez sprawcę we wszystkich czynnościach sądowych, w których ma on prawo uczestniczyć, w szczególności złożenie przez niego wyjaśnień, przy użyciu urządzeń technicznych, umożliwiających przeprowadzenie tych czynności na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. W takim wypadku złożenie wniosku o rozpoznanie sprawy jest równoznaczne z przekazaniem sprawcy do dyspozycji sądu.
§ 2b. W wypadku określonym w § 2a we wszystkich czynnościach sądowych przy użyciu urządzeń technicznych, umożliwiających przeprowadzenie tych czynności na odległość, bierze udział w miejscu przebywania sprawcy referendarz sądowy lub asystent sędziego zatrudniony w sądzie, w którego okręgu przebywa sprawca.
§ 2c. Jeżeli w wypadku określonym w § 2a został ustanowiony obrońca, uczestniczy on w czynnościach sądowych przy użyciu urządzeń technicznych umożliwiających przeprowadzenie tych czynności na odległość, w miejscu przebywania sprawcy.
§ 2d. Jeżeli w wypadku określonym w § 2a w odniesieniu do sprawcy zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 204 § 1, tłumacz uczestniczy w czynnościach sądowych przy użyciu urządzeń technicznych umożliwiających przeprowadzenie tych czynności na odległość, w miejscu przebywania sprawcy.”;
4) w art. 517c po § 2 dodaje się § 2a w brzmieniu:
„§ 2a. W wypadku określonym w art. 517b § 2a podejrzanego należy pouczyć ponadto o treści art. 517b § 2a i 2c, art. 517e § 1a i art. 517ea.”;
5) w art. 517d:
a) po § 1 dodaje się § 1a w brzmieniu:
„§ 1a. W wypadku określonym w art. 517b § 2a sporządza się odpisy wniosku o rozpoznanie sprawy dla sprawcy oraz dla jego obrońcy, jeżeli został ustanowiony, a także uwierzytelnione kopie wszystkich dokumentów materiału dowodowego przekazywanych do sądu i pozostawia w miejscu przebywania sprawcy. Po zakończeniu wszystkich czynności sądowych przeprowadzanych w trybie art. 517b § 2a kopie te włącza się do akt sprawy.”,
b) § 4 otrzymuje brzmienie:
„§ 4. Każda osoba wezwana przez Policję w charakterze świadka, biegłego, tłumacza lub specjalisty jest obowiązana stawić się w sądzie lub w miejscu przebywania sprawcy we wskazanym terminie. Art. 177 § 1a stosuje się.”;
6) w art. 517e po § 1 dodaje się § 1a w brzmieniu:
„§ 1a. W wypadku określonym w art. 517b § 2a prezes sądu lub sąd, w sposób wskazany w art. 137, zawiadamia oskarżonego oraz jego obrońcę, jeżeli został ustanowiony, o doręczeniu wniosku o rozpoznanie sprawy i oznacza czas na przygotowanie się do obrony. Oskarżonemu oraz jego obrońcy doręcza się za pokwitowaniem przez funkcjonariusza Policji odpisy wniosku o rozpoznanie sprawy oraz udostępnia się kopie dokumentów, o których mowa w art. 517d § 1a. Zatrzymanemu oskarżonemu należy umożliwić, w miejscu jego przebywania, kontakt z obrońcą bez obecności osób trzecich.”;
7) po art. 517e dodaje się art. 517ea w brzmieniu:
„Art. 517ea. § 1. W wypadku określonym w art. 517b § 2a podczas czynności sądowych, w których oskarżony uczestniczy przy użyciu urządzeń technicznych umożliwiających przeprowadzenie tych czynności na odległość, uczestnicy postępowania mogą składać wnioski oraz inne oświadczenia oraz dokonywać czynności procesowych wyłącznie ustnie do protokołu. O treści wszystkich pism procesowych, które wpłynęły do akt sprawy od chwili przekazania do sądu wniosku o rozpoznanie sprawy, sąd jest obowiązany poinformować przy najbliższej czynności procesowej oskarżonego oraz jego obrońcę. Na żądanie oskarżonego lub obrońcy sąd ma obowiązek odczytać treść tych pism.
§ 2. W wypadku określonym w art. 517b § 2a pisma procesowe oskarżonego i jego obrońcy, których nie można było przekazać do sądu, mogą być przez nich odczytane na rozprawie. Z chwilą ich odczytania wywołują one skutek procesowy i są traktowane jako czynności dokonane w formie ustnej.”;
8) w art. 517g § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Jeżeli sąd przed rozprawą główną lub w jej toku stwierdzi, że sprawa nie podlega rozpoznaniu w trybie przyspieszonym albo nie można jej rozpoznać z zachowaniem dopuszczalnego czasu przerw w rozprawie, o którym mowa w art. 517f § 1, rozpoznaje sprawę w dalszym ciągu w trybie uproszczonym w tym samym składzie. Jeżeli jednak zachodzi wypadek określony w art. 517b § 2a, rozprawę należy wyznaczyć w takim terminie albo ją przerwać albo odroczyć, aby umożliwić osobiste uczestniczenie w niej oskarżonego. W razie niemożności rozpoznania sprawy także w trybie uproszczonym sąd rozstrzyga w przedmiocie środka zapobiegawczego i przekazuje sprawę prokuratorowi w celu przeprowadzenia postępowania przygotowawczego na zasadach ogólnych, zawiadamiając o tym pokrzywdzonego.”;
9) po art. 517g dodaje się art. 517ga w brzmieniu:
„Art. 517ga. W razie zarządzenia przerwy w rozprawie lub zmiany trybu postępowania w dalszym postępowaniu nie stosuje się w stosunku do oskarżonego sposobu uczestniczenia w czynnościach sądowych przewidzianego w art. 517b § 2a.”.

2.
1) po art. 540a dodaje się art. 540b w brzmieniu:
„Art. 540b. § 1. Postępowanie sądowe zakończone prawomocnym orzeczeniem można wznowić na wniosek oskarżonego, złożony w terminie zawitym miesiąca od dnia, w którym dowiedział się o zapadłym wobec niego orzeczeniu, jeżeli:
1) sprawę rozpoznano pod nieobecność oskarżonego, któremu nie doręczono zawiadomienia o terminie posiedzenia lub rozprawy albo doręczono je w inny sposób niż osobiście, gdy wykaże on, że nie wiedział o terminie oraz o możliwości wydania orzeczenia pod jego nieobecność,
2) orzeczenia, o którym mowa w art. 100 § 2 i 3, wydanego pod nieobecność skazanego oraz orzeczenia, o którym mowa w art. 479 § 1, nie doręczono skazanemu albo doręczono w inny sposób niż osobiście, gdy wykaże on, że nie wiedział o jego treści oraz o przysługującym mu prawie, terminie i sposobie wniesienia środka zaskarżenia.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się w wypadkach, o których mowa w art. 136 § 1 oraz art. 139 § 1, a także jeżeli w rozprawie lub posiedzeniu uczestniczył obrońca.”;
2) w art. 607r dodaje się § 3 w brzmieniu:
„§ 3. Można także odmówić wykonania nakazu europejskiego, wydanego w celu wykonania kary albo środka polegającego na pozbawieniu wolności, orzeczonych pod nieobecność osoby ściganej, chyba że:
a) osobę ściganą wezwano do udziału w postępowaniu lub w inny sposób zawiadomiono o terminie i miejscu rozprawy albo posiedzenia, pouczając, że niestawiennictwo nie stanowi przeszkody dla wydania orzeczenia albo miała ona obrońcę, który był obecny na rozprawie lub posiedzeniu,
b) po doręczeniu osobie ściganej odpisu orzeczenia wraz z pouczeniem o przysługującym jej prawie, terminie i sposobie złożenia w państwie wydania nakazu wniosku o przeprowadzenie z jej udziałem nowego postępowania sądowego w tej samej sprawie, osoba ścigana w ustawowym terminie nie złożyła takiego wniosku albo oświadczyła, że nie kwestionuje orzeczenia,
c) organ, który wydał nakaz europejski, zapewni, że niezwłocznie po przekazaniu osoby ściganej do państwa wydania nakazu, zostanie jej doręczony odpis orzeczenia wraz z pouczeniem o przysługującym jej prawie, terminie i sposobie złożenia wniosku o przeprowadzenie z jej udziałem nowego postępowania sądowego w tej samej sprawie.”;
3) art. 607u otrzymuje brzmienie:
„Art. 607u. Jeżeli nakaz europejski został wydany w celu wykonania kary albo środka polegającego na pozbawieniu wolności, orzeczonych w warunkach określonych w art. 607r § 3 lit. c, osobę ściganą należy pouczyć o prawie żądania odpisu orzeczenia. Informację o zgłoszeniu żądania odpisu orzeczenia przekazuje się niezwłocznie państwu wydania nakazu europejskiego, a po otrzymaniu orzeczenia doręcza się go osobie ściganej. Zgłoszenie żądania nie wstrzymuje wykonania nakazu europejskiego.”;
4) w art. 611fg pkt 10 otrzymuje brzmienie:
„10) z treści zaświadczenia, o którym mowa w art. 611ff § 2, wynika, że orzeczenie zostało wydane pod nieobecność sprawcy, chyba że:
a) sprawcę wezwano do udziału w postępowaniu lub w inny sposób zawiadomiono o terminie i miejscu rozprawy albo posiedzenia, pouczając, że niestawiennictwo nie stanowi przeszkody dla wydania orzeczenia albo sprawca miał obrońcę, który był obecny na rozprawie lub posiedzeniu,
b) po doręczeniu sprawcy odpisu orzeczenia wraz z pouczeniem o przysługującym mu prawie, terminie i sposobie złożenia w państwie wydania nakazu wniosku o przeprowadzenie z jego udziałem nowego postępowania sądowego w tej samej sprawie, sprawca w ustawowym terminie nie złożył takiego wniosku albo oświadczył, że nie kwestionuje orzeczenia,”;
5) w art. 611fw w § 3 pkt 8 otrzymuje brzmienie:
„8) z treści zaświadczenia, o którym mowa w art. 611fu § 2, wynika, że orzeczenie zostało wydane pod nieobecność sprawcy, chyba że:
a) sprawcę wezwano do udziału w postępowaniu lub w inny sposób zawiadomiono o terminie i miejscu rozprawy albo posiedzenia, pouczając, że niestawiennictwo nie stanowi przeszkody dla wydania orzeczenia albo sprawca miał obrońcę, który był obecny na rozprawie lub posiedzeniu,
b) po doręczeniu sprawcy odpisu orzeczenia wraz z pouczeniem o przysługującym mu prawie, terminie i sposobie złożenia w państwie wydania nakazu wniosku o przeprowadzenie z jego udziałem nowego postępowania sądowego w tej samej sprawie, sprawca w ustawowym terminie nie złożył takiego wniosku albo oświadczył, że nie kwestionuje orzeczenia,”.

niedziela, 20 listopada 2011

Postępowanie odrębne - cz. 1 - postępowanie nakazowe

W chwili obecnej z procedury cywilnej można wydzielić kilka postępowań odrębnych, tj.:
a) postępowanie w sprawach małżeńskich (425-452);
b) postępowanie w sprawach ze stosunków między rodzicami a dziećmi (453-458);
c) postępowanie w sprawach z zakresu prawa pracy i ub. społecznych (459-477[16]);
d) postępowanie w sprawach o naruszenie posiadania (478-479);
e) postępowanie w sprawach gospodarczych (479[1]-479[78]);
f) postępowanie nakazowe (484[1] – 497);
g) postępowanie upominawcze (497[1]-505);
h) postępowanie uproszczone (505[1]-505[14]).

Każdą z powyższych procedur postaram się pokrótce opisać ale pozwólcie, że ich kolejność ustalę indywidualnie. Tym samym życzę miłej lektury i przypominam o klikaniu.



Postępowanie nakazowe (484[1] – 497 k.p.c.)

Przedmiotem postępowania nakazowego może być tylko dochodzenie:
1) roszczeń pieniężnych,
2) świadczeń innych rzeczy zamiennych.
Tym samym nie ma możliwości dochodzenia tym postępowaniem świadczenia z rzeczy oznaczonych indywidualnie.

Aby wykorzystać tą procedurę, koniecznym jest aby wierzytelności pieniężne były dokładnie dookreślone poprzez wskazanie ich wysokości. Wierzytelności mogą być wyrażone w walucie polskiej lub obcej zgodnie z zasadą walutowości określoną w art. 358 § 1 k.c.
Z treści art. 485 k.p.c., jak już wspomniałem powyżej wynika, że procedurę postępowania nakazowe przewidziano dla spraw, w których dochodzi się roszczeń pieniężnych albo świadczenia rzeczy zamiennych, pod warunkiem, że okoliczności uzasadniające roszczenie potwierdzają dokumenty. Okoliczności uzasadniające dochodzone roszczenie muszą być udowodnione odpowiednimi dokumentami jak i wysokość wymagalnego roszczenia muszą potwierdzać ów dokumenty. Jedynie żądanie odsetek należnych na podstawie art. 485 § 1 k.c. nie wymaga udokumentowania.
Dokumenty, które mogą stanowić podstawę wydania nakazu zapłaty to zarówno dokumenty urzędowe, jak i prywatne, ale korzystanie z dokumentów prywatnych zostało ograniczone przez wyraźne określenie ich rodzajów.
Do dokumentów urzędowych zaliczamy: 1) dokumenty pochodzące od organów państwowych, samorządowych i organizacji zawodowych, samorządowych, spółdzielczych i innych organizacji społecznych; 2) są to dokumenty wydane w zakresie ich kompetencji, 3) dotyczą zakresu spraw z dziedziny administracji publicznej, 4) muszą być wydany w przepisanej przez art. 244 k.p.c. formie.
Z kolei, art. 485 § 1 k.p.c. wymienia trzy rodzaje dokumentów prywatnych, które mogą stanowić podstawę wydania nakazu zapłaty, a których cechą charakterystyczną jest wykazanie akceptacji istniejącego zobowiązania przez dłużnika. Dokumentami tymi są: 1) rachunki zaakceptowane przez dłużnika, 2) wezwanie do zapłaty i oświadczenie dłużnika o uznaniu długu, 3) zaakceptowane przez dłużnika żądanie zapłaty zwrócone przez bank i niezapłacone z powodu braku środków na rachunku bankowym.
Ponadto art. 485 § 2 wskazuje jako dokumenty weksle, czeki, warranty i rewersy jako dalszą grupę dokumentów prywatnych, które stanowią podstawę wydania nakazu zapłaty. Możliwość wydania na ich podstawie nakazu zapłaty jest naturalnie uzależniona od ich należytego wypełnienia. Nie można również wydać nakazu zapłaty na podstawie tych dokumentów, jeżeli ich autentyczność lub treść nasuwają jakiekolwiek wątpliwości.
Podstawą wydania nakazu zapłaty mogą być także: 1) umowa, 2) dowód spełnienia niepieniężnego świadczenia wzajemnego, 3) dowód doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku ale mogą one stanowić podstawę wydania nakazu zapłaty jedynie wtedy, gdy przedmiotem procesu są należności z transakcji handlowych określonych w ustawie z 12 czerwca 2003 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. Nr 139, poz. 1323 ze zm.).
Dokumenty, na których ma opierać się sąd, wydając nakaz zapłaty, powinny być dołączone w oryginałach.
Składanie odpisów dokumentów zamiast oryginałów jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy dotyczy: 1) dokumentów urzędowych, 2) dokumentów prywatnych wymienionych w art. 485 § 1 i 2a.
Odpisy dokumentów muszą być w tych wypadkach poświadczone przez profesjonalistów i przede wszystkim przez notariusza lub przez osoby występujące w tej sprawie i mające odpowiednie kwalifikacje np.: adwokata, radcę prawnego, rzecznika patentowego. Pozostałe dokumenty mogące być podstawą wydania nakazu zapłaty muszą być składane w oryginałach. Dotyczy to zarówno weksli, czeków, rewersów, warrantów, jak i wyciągów z kont bankowych.

Skutkiem niezłożenia oryginału weksla, czeku i wyciągu z ksiąg bankowych traktowane są zgodnie z art. 485 § 4 jako niezachowanie wymagań formalnych pozwu, przewodniczący bowiem wydaje odpowiednie zarządzenie w trybie art. 130 k.p.c. wzywające do ich złożenia pod rygorem zwrotu pozwu.
W przypadku braku ww. dokumentów w oryginale koniecznym jest skierowanie sprawy do postępowania dla niej właściwego - zwykłego lub odrębnego.


WZÓR

Warszawa, dnia ……………… r.

Sąd Rejonowy
dla ……………………
w Warszawie
Wydział … Cywilny


Powód: ………………………, zam. …………………
Pozwany: ……………………, zam. …………………

wartość przedmiotu sporu: ……………… zł

Pozew o zapłatę w postępowaniu nakazowym

Wnoszę o orzeczenie nakazem zapłaty, że pozwany ………………… obowiązany jest zapłacić na rzecz powoda ………………… kwotę ……………… (słownie: ………………) zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia …………………… roku do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania nakazowego, w terminie dwóch tygodni od daty otrzymania nakazu, albo w tym terminie wnieść zarzuty.
W przypadku wniesienia przez pozwanego zarzutów, wnoszę o:
I. Zasądzenie od pozwanego ………………… na rzecz powoda kwoty ……………… (słownie: ……………) zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia ………… roku do dnia zapłaty.
II. Zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych.
III. Przeprowadzenie rozprawy pod nieobecność powoda.

Uzasadnienie

W dniu ……………… r. powód zawarł z pozwanym umowę pożyczki w kwocie …………zł. Pozwany zobowiązał się zwrócić pożyczkę w nieprzekraczalnym terminie do dnia ………………… roku. Pomimo pisemnych wezwań powoda, pozwany pieniędzy do dnia dzisiejszego nie zwrócił. W odpowiedzi na wezwanie do zapłaty pozwany odpisał, że wprawdzie przyznaje, iż pożyczył wymienioną kwotę, lecz obecnie nie może jej zapłacić.

W tym stanie rzeczy niniejsze powództwo stało się zasadne.
Dowód:
1) umowa pożyczki,
2) pisemne wezwanie do zapłaty,
3) dowód nadania przesyłki poleconej,
4) pisemne oświadczenie dłużnika o uznaniu długu.

................................
(podpis powoda)

Załączniki:
1. Odpisy pozwu i załączników.
2. Oryginał umowy pożyczki.
3. Wezwanie do zapłaty.
4. Dowód nadania przesyłki poleconej.
5. Pisemne oświadczenie dłużnika o uznaniu długu.