Szukaj na tym blogu

środa, 16 maja 2012

Pracownik w rozumieniu art 2 k.p.

Art. 2. Pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. Zgodnie z treści przywołanego powyżej art. 2, pracownikiem w rozumieniu Kodeksu Pracy (t.j. Dz.U. 1998.21.94) może być wyłącznie osoba fizyczna. Ponadto art. 22 § 2 dookreśla warunki, jakie musi spełniać ów osoba fizyczna, aby mogła zostać uznana za pracownika tj. - ukończone 18 lat przy zatrudnieniu jej na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę - lub też zgodnie z treścią art. 190 jako wyjątek od ww. zasady, osoba która ukończyła lat 16 (z dniem 1 września 2018 r. granica ta zostanie zmniejszona do lat 15 – Dz.U. 2009.56.458) pod warunkiem ukończenia gimnazjum oraz stwierdzenia świadectwem lekarskim, że dana praca nie zagraża jej zdrowiu. Osoba taka, jeżeli nie ma kwalifikacji zawodowych, może być zatrudniona w zasadzie tylko w celu przygotowania zawodowego, na warunkach określonych w rozporządzeniu przez ministra właściwego do spraw pracy. Z tych też względów przeciwnie do unormowań zawartych w Kodeksie cywilnym, Kodeks pracy nie przyznaje zdolność prawnej wszystkim osobom fizycznym od urodzenia aż do śmierci, uzależniając „pracowniczą zdolność prawną” od osiągnięcia określonego wieku kandydata (III PZ 9/79, OSNCP 1980, nr 5, poz. 83). Ponadto w przypadku „pracowniczej” zdolności prawnej” nie ma znaczenia fakt braku zdolności do czynności prawnych, co przy wymaganiu posiadania określonego wieku przez kandydata na pracownika oznacza, że zdolność pracowniczą posiada również osoba całkowicie ubezwłasnowolniona z zastrzeżeniem treści § 3 art. 22. Oczywiście polskie prawo nie byłoby tak wspaniałe gdyby od powyższej zasady nie istniały wyjątki. Najczęściej przywoływanym odstępstwem od tej zasady w przypadku zawodów prawniczych jest np. art. 61 § 1 ustawy z 27 lipca 2001 r. – „Prawo o ustroju sądów powszechnych” w którym określono, że na stanowisko Sędziego może być powołany ten, kto m.in. korzysta z pełni praw cywilnych i obywatelskich, a także ukończył 29 lat. Podobnie rzecz ma się w przypadku Referendarza sądowego i Asystenta sędziego gdzie dolną granicę wieku kandydata określono na 24 lata czy też Ławnika, który musi mieć ukończone co najmniej lat 30. Ponadto pracownikiem nie jest osoba zatrudniona na innej podstawie prawnej niż wskazana w art. 2 a zatem nie jest nim osoba wykonująca pracę na podstawie: umowy zlecenia (art. 734-751 k.c.), umowy o dzieło (art. 627-646 k.c.), umowy agencyjnej (art. 758-764[9] k.c.) oraz umowy o pracę nakładczą oraz członkowie rolniczych spółdzielni produkcyjnych. Dodatkowo polskie prawo określa, iż pracownikami nie są również osoby wykonujące prace o tzw. charakterze ustrojowym, do których zalicza się Prezydenta RP, Premiera RP, Posłów na Sejm RP oraz Senatorów RP. Ponadto poza przypadkami wskazanymi w art. 2 można wyróżnić także przypadki stosunku służbowego, który Naczelny Sąd Administracyjny w Wyroku z 5 czerwca 1991 r. sygn. akt II SA 35/91, LexPolonica nr 313146 określił, iż stosunki służbowe zatrudnionych na podstawie mianowania np. żołnierzy zawodowych, funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Policji czy chociażby Służby Więziennej nie są stosunkami pracy w rozumieniu art. 2 kodeksu pracy. W ocenie przywołanego powyżej wyroku, stosunek służbowy policjanta jest stosunkiem administracyjno-prawnym. Dlatego też pracownikami nie są żołnierze zawodowi, których sytuację zawodową określa ustawa o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, policjanci i ich ustawa o Policji czy funkcjonariusze Straży Granicznej. Ciekawe orzecznictwo Zgodnie z treścią wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 21 kwietnia 1999 r., sygn. akt III AUa 2/99, LexPolonica nr 347607 wskazano, iż osoba odbywająca karę pozbawienia wolności pracująca na terenie zakładu karnego, nie jest pracownikiem w rozumieniu art. 2.

wtorek, 20 marca 2012

Zaniechanie a bezczynność działań komornika !!!

Prędzej czy później, każde z was spotka się z komornikiem, którego działania przysporzą u was wyłącznie szybsze bicie serca i bynajmniej nie z powodu szybkości jego pracy.
Powszechnie zakłada się, że jeżeli jakiś komornik wykonuje swoją pracę w sposób który wam nie odpowiada możecie złożyć skargę na czynności komornika i sprawa sama się rozwiąże. Pamiętajcie jednak, że od zaniechania dokonania czynności, od którego przysługuje wam skarga, odróżnić należy bezczynność komornika, polegającą na opieszałym prowadzeniu egzekucji lub na niepodejmowaniu w sprawie jakichkolwiek czynności, prowadzącym z reguły do przewlekłości postępowania.

Tym samym na bezczynność komornika skarga przewidziana w trybie art. 767 k.p.c. nie przysługuje i jest to zgodne z treścią wyroku Sądu Najwyższego z 14 czerwca 1973 r., sygn. akt I CR 250/73, LexPolonica nr 308982.

W tym wypadku właściwym środkiem zwalczania bezczynności komornika będzie skarga administracyjna do prezesa sądu, przy którym komornik działa lub do organów samorządu komorniczego w trybie wskazanym przez art. 6 i 65 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji.

Jest jeszcze jedna możliwość !!!
Mianowicie, procesowym środkiem prawnym na przewlekłość postępowania powodowaną bezczynnością komornika jest skarga przewidziana w ustawie z 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843).

środa, 22 lutego 2012

Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości - ABC

W ostatnim czasie temat ten stał się wyjątkowo popularny a głównie z jednego małego powodu. Wielu właścicieli działek zdało sobie sprawę z faktu, iż firmy przesyłowe, takie jak np.: zakłady energetyczne, gazowe czy wodociągowe, nigdy nie uregulowały a nawet nie próbowały uregulować kwestii możliwości korzystania z tych terenów a tym samym otworzyły właścicielom furtkę do ubiegania się o odszkodowanie (wynagrodzenia), a także żądać ustanowienia odpłatnej służebności przesyłu.
Głównym celem wprowadzenia tych regulacji do kodeksu cywilnego miała być ochrona interesów właścicieli nieruchomości oraz uregulowanie stanu prawnego wszelkich urządzeń przesyłowych posadowionych na nieruchomościach. Okazuje się bowiem, iż w większości przypadków urządzenia przesyłowe znajdują się na nieruchomościach bez podstawy prawnej. Na mocy wprowadzonej instytucji właściciele obciążonych nieruchomości uzyskali narzędzie umożliwiające skuteczne domaganie się uregulowania stanu prawnego tychże urządzeń, a także dochodzenie wynagrodzenia za korzystanie z ich nieruchomości przez przedsiębiorstwa przesyłowe.

Roszczenia, z którymi może wystąpić właściciel obejmują żądanie:
1.ustanowienia odpłatnej służebności przesyłu na podstawie art. 305[1]- 305[4] k.c.;
2.wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości przez przedsiębiorstwo przesyłowe na podstawie art. 224-225 k.c.;
3.wykupu nieruchomości przez przedsiębiorstwo przesyłowe w trybie art. 231 § 2 k.c.;
4.usunięcia urządzeń przesyłowych z nieruchomości.

ROSZCZENIE O USTANOWIENIE SŁUŻEBNOŚCI PRZESYŁU
Wnosząc o ustanowienie odpłatnej służebności przesyłu, właściciel opiera swoje żądanie na przepisie art. 305[1] k.c., zgodnie z którym: "Nieruchomość można obciążyć na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza wybudować lub którego własność stanowią urządzenia, o których mowa w art. 49 § 1, prawem polegającym na tym, że przedsiębiorca może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, zgodnie z przeznaczeniem tych urządzeń"
Służebność przesyłu jest zatem prawem rzeczowym polegającym na tym, iż przedsiębiorca zamierzający wybudować lub będący właścicielem urządzeń, o których mowa w art. 49 § 1 (tzw. urządzenia przesyłowe), może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej - nie będącej jego własnością - zgodnie z przeznaczeniem tych urządzeń.
Jak wskazuje orzecznictwo Sądu Najwyższego, służebność przesyłu może mieć zastosowanie nie tylko w stosunku do nieruchomości, na których urządzenia przesyłowe już istnieją, ale również do takich, na których przedsiębiorca urządzenia te dopiero zamierza wybudować. Dzięki temu istnieje możliwość objęcia tą regulacją zarówno tzw. zaszłości, jak i zabezpieczenie interesu prawnego właścicieli tych nieruchomości, na których owe urządzenia będą miały powstać w przyszłości. Oznacza to, iż w jednym i drugim przypadku właściciel nieruchomości, na gruncie omawianej instytucji prawa cywilnego, może domagać się od przedsiębiorstwa przesyłowego zawarcia umowy o ustanowienie odpłatnej służebności przesyłu.

Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 9 czerwca 2009 r., II CSK 49/2009, LexPolonica nr 2440306

„Korzystanie z cudzej nieruchomości w zakresie odpowiadającym służebności przesyłu, nawet realizowane w dobrej wierze, nie wyłącza - o ile nie uczynią tego strony - uprawnienia właściciela do żądania wynagrodzenia.”

Kierując takie roszczenie, bardzo ważne jest ustalenie wysokości wynagrodzenia, jakiego będziemy żądać od przedsiębiorstwa przesyłowego. Szczególnie istotnym jest ustalenie, czy wynagrodzenie to będzie jednorazowe, czy też będzie świadczeniem powtarzającym się, płatnym w ustalonych odstępach czasu.

Głównym „zadaniem” przy szacowaniu wysokości wynagrodzenia będzie przede wszystkim rozróżnienie dwóch kwestii:
1. kiedy urządzenia przesyłowe przeszkadzają w korzystaniu z nieruchomości
2. kiedy urządzenia te w jakiś sposób ograniczają prawo własności.

Pierwsza z opisanych sytuacji wystąpi wówczas, jeżeli np. na nieruchomości stoi kilka słupów elektrycznych wraz z liniami wysokiego napięcia. Drugi przypadek opisuje sytuację gdy głęboko pod powierzchnią ziemi biegnie urządzenie przesyłowe.

Jest to o tyle istotne, iż w pierwszym przypadku należy uwzględnić nie tylko grunt bezpośrednio zajęty przez urządzenia przesyłowe, ale również tzw. strefę ochronną, w obrębie której właściciel nie będzie mógł korzystać z nieruchomości zgodnie z jej społeczno-gospodarczym przeznaczeniem.

Istotnym dla ustalenia wysokości ewentualnego wynagrodzenia będzie relacja zajętej nieruchomości do jej powierzchni całkowitej, a także wpływ urządzeń na zmniejszenie wartości nieruchomości. Przeważnie dla ustalenia wysokości wynagrodzenia koniecznym będzie powołanie biegłego w zakresie wyceny nieruchomości celem oszacowania, jakiej tak naprawdę kwoty możemy się domagać od przedsiębiorstwa przesyłowego.
W przypadku braku porozumienia w kwestii wynagrodzenia, sprawę można skierować na drogę sądową i wówczas o jego wysokości orzeknie sąd, analizując całokształt okoliczności sprawy.

ODSZKODOWANIE ZA BEZUMOWNE KORZYSTANIE Z NIERUCHOMOŚCI

W przypadku, gdy ustalimy, iż urządzenia przesyłowe znajdujące się na działce, zostały na niej posadowione bez podstawy prawnej, obok żądania ustanowienia służebności przesyłu, właściciel takiej nieruchomości może domagać się od przedsiębiorstwa przesyłowego wynagrodzenia często błędnie określanego odszkodowaniem, za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Będzie ono obejmowało okres do czasu uregulowania stanu prawnego nieruchomości, tj. do momentu zawarcia umowy o ustanowienie służebności przesyłu.
Przygotowując roszczenie o wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości, a także szacując jego wartość, należy mieć na uwadze, dotyczące tej kwestii, orzecznictwo Sądu Najwyższego, na które warto się powoływać w przypadku sporu z przedsiębiorstwem przesyłowym.

Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 15 września 2005 r., II CK 61/2005, LexPolonica nr 387712

„Podstawą obliczenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości są pożytki cywilne, jakie z tej nieruchomości mogła uzyskać strona powodowa zawierając umowę najmu czy też dzierżawy nieruchomości będącej w takim stanie, w jakim była w okresie, za jaki żąda wynagrodzenia.”

SN uznał, iż wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z cudzej nieruchomości powinno odpowiadać wysokości ewentualnego czynszu za wynajem (dzierżawę gruntu). Kierując powyższe żądanie należy pamiętać również, iż roszczenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości w stosunku do osób fizycznych przedawnia się z upływem lat 10. Oznacza to, iż w przypadku podniesienia przez przedsiębiorstwo przesyłowe zarzutu przedawnienia, wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości będzie obejmowało tylko okres nieprzedawniony - tzn. ostatnie 10 lat a wynika to wprost z brzmienia przepisu 118 k.c.

Art. 118. Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości - WZÓR PISMA



Jakiś czas temu obiecałem wam, że omówię pokrótce problematykę związaną z dochodzeniem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości przez którą przechodzą np. linie energetyczne, instalacje gazowe czy wodociągowe. Poniżej przedstawiam wam wzór przedsądowego wezwania do wypłaty ów wynagrodzenia. W następnym wpisie opiszę z czym to się wiąże. Pozdrawiam

WZÓR PISMA

………………, dnia …………. r.

Imię i nazwisko
właścicieli działki zgodnie z informacją
znajdująca się w Księdze Wieczystej

dokładny adres nieruchomości



Zakład Energetyczny
adres


Będąc właścicielem nieruchomości składającej się z …… działek o numerach …, wpisanych odpowiednio do Księgi Wieczystej pod numerem …, położonej w miejscowości ……………, przy ul. ……………, wnoszę o wypłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z przedmiotowej nieruchomości.

Na przedmiotowej nieruchomości znajdują się urządzenia przesyłowe w postaci słupów energetycznych a nadto przez nieruchomości przechodzi linia przesyłowa o mocy …. kV, której są Państw właścicielem.

Wskazane powyżej urządzenia zajmują łącznie … metrów powierzchni mojej działki. Na wielkość tą składają się łącznie:
- długość linii energetycznej przechodzącej przez działki - … metrów
- odległość od linii energetycznej do najbliższej drogi - … metrów
- szerokość pasa energetycznego dla linii … kV - … metrów
- szerokość drogi dojazdowej do pasa energetycznego – 2,5 metra

Powyższe urządzenia uniemożliwiają mi prawidłowe i swobodne użytkowanie powyższych działek zgodnie z ich przeznaczeniem budowlanym jak i charakterem rekreacyjnym.

Zarówno ……… jak i jego poprzednik nie zawarł ze mną żadnej umowy, na mocy której otrzymywałabym stosowne wynagrodzenie za korzystanie przez ……… z siedzibą w ……… przy ul. ……… z mojej nieruchomości.

Z tych też względów, opierając się na przesłankach zawartych w Kodeksie cywilnym (Dz.U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) oraz posiłkując się zapisami art. 224 oraz 225 przedmiotowego aktu prawnego, żądam od …………… z siedzibą w ………… przy ul. ………………… wypłaty stosownego wynagrodzenia w kwocie ……… złotych (słownie: …………………………) za bezumowne korzystanie z mojej nieruchomości w okresie od ……… roku, to jest w okresie ostatnich 10 lat poprzedzających datę niniejszego pisma. Okres dziesięcioletni określony został w oparciu o art. 117 oraz 118 Kodeksu cywilnego.

Kwotę żądanego wynagrodzenia ustalona została na podstawie ogólnie przyjętych zasad wyliczania wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości, przez które przebiegają urządzenia przesyłowe, co ostatecznie dało kwotę …………… złotych rocznie, czyli ……………. złotych za okres ostatnich 10 lat.

W przypadku jeżeli zgadzają się Państwo na zaproponowane przeze mnie warunki finansowe, proszę o potwierdzenie ów stanowiska w ogólnie przyjętej formie pisemnej. Równocześnie wzywam Państwa do przystąpienia do negocjacji zmierzających do ustalenia wspólnego stanowiska i wysokości przedmiotowego wynagrodzenia oraz zawarcia stosownej umowy.

W przypadku nie otrzymania od Państwa pozytywnej odpowiedzi na niniejsze pismo, w nieprzekraczającym terminie … miesięcy od dnia otrzymania niniejszego pisma, wystąpię w celu dochodzenia swoich roszczeń na drogę sądową.


Z poważaniem
…………………………

czwartek, 16 lutego 2012

Skarga na stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia



Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest tworem stosunkowo młodym gdyż do procedury cywilnej wprowadzona zastała 22 grudnia 2004 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98), a weszła w życie 6 lutego 2005 r.

Skarga jak jej nazwa wskazuje jest specjalnym procesowym środkiem prawnym, którego głównym celem jest stwierdzenie, że prawomocne orzeczenie sądu przeważnie II instancji, jest niezgodne z prawem. Powszechnie przyjmuje się, iż skarga ta jest samodzielnym i autonomicznym instrumentem badania legalności działalności jurysdykcyjnej sądów powszechnych, służącym jednostce zamierzającej dochodzić od państwa wynagrodzenia za szkody, o których mówi w art. 77 Konstytucji.

Tym samym uwzględnienie czy też przyjęcie skargi a co za tym idzie stwierdzenie, że prawomocne orzeczenie jest niezgodne z prawem, stwarza możliwość dochodzenia od państwa odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez wydanie zaskarżonego orzeczenia.

Powyżej wspomniałem, że skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia przysługuje przeważnie od orzeczeń sądu II instancji. W wyjątkowych wypadkach dopuszczalne będzie zaskarżenie prawomocnego orzeczenia wydanego przez sąd I instancji a odnosić będzie się to do przyczyn niezgodności z prawem orzeczenia oraz powodów, dla których strona nie skorzystała z możliwości jego zaskarżenia (post. SN z 29 listopada 2006 r., sygn. akt II CNP 85/06).

Niezwykle istotnym jest, iż możliwość wniesienie skargi ukierunkowane jest wyłącznie w stosunku do orzeczeń wydanych przez sądy powszechne w sprawach cywilnych, a zatem skargą przewidzianą w tym przepisie nie można zaskarżyć prawomocnych orzeczeń sądów administracyjnych ani orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego. Stosowne postanowienie w tej kwestii wydał Sąd Najwyższy w 26 października 2006 r., sygn. akt I CNP 55/06, LexPolonica nr 1265182. Dopuszczalna natomiast będzie skarga od prawomocnego wyroku sądu orzekającego w kwestii powództwa cywilnego w postępowaniu karnym z zastrzeżeniem dla wyroków uwzględniających lub oddalających powództwo.

Skargi rozpoznaje Sąd Najwyższy w Izbie Karnej zgodnie z § 29 ust. 1 załącznika do uchwały Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Sądu Najwyższego z 1 grudnia 2003 r. w sprawie regulaminu Sądu Najwyższego).

Orzeczenie Sądu Najwyższego odmawiające przyjęcia skargi do rozpoznania albo oddalające skargę jest z punktu widzenia art. 417[1] § 2 k.c. równoznaczne z orzeczeniem oddalającym skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia albo odmawiającym przyjęcia jej do rozpoznania.
Z kolei orzeczenie uwzględniające skargę kasacyjną otwiera drogę do ponownego rozpoznania sprawy w trybie art. 415 lub przez Sąd Najwyższy. Stosując zapis art. 415, sąd orzeka o zwrocie spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia lub o przywróceniu stanu poprzedniego. Tym też sposobem dochodzi do pełnego lub częściowego naprawienia szkody przez co możliwe jest dochodzenie naprawienia szkody od Skarbu Państwa w osobnym procesie.

Zgodnie z uchwałą składu 7 sędziów SN z 26 października 2005 r., sygn. akt III BZP 1/05, LexPolonica nr 390120 oraz postanowieniem SN z 12 lipca 2005 r., sygn. akt I CNP 1/05, LexPolonica nr 396637 skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, przysługuje od orzeczeń, które stały się prawomocne począwszy od dnia 1 września 2004 r.

W art. 424[5] § 1 znajdziecie elementy składowe skargi, które bezwzględnie musi zawierać. Są to:
1) oznaczenie wyroku, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest on zaskarżony w całości lub w części,
2) przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie,
3) wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżony wyrok jest niezgodny,
4) uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie wyroku, którego skarga dotyczy,
5) wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto - gdy skargę wniesiono, stosując art. 4241 § 2 - że występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi,
6) wniosek o stwierdzenie niezgodności wyroku z prawem.

Ponadto w myśl § 2 skarga powinna czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego.

Do skargi, oprócz jej odpisów dla uczestniczących w sprawie osób, konieczne jest dołączenie dwa odpisów przeznaczonych do akt Sądu Najwyższego.

Na wniesienie skargi macie 2 lata. Na wszelki wypadek uświadomcie o tym fakcie swoich klientów gdyż mogą się zdziwić jeśli sprawa, o której zdążą już zapomnieć wrócić do obiegu.

wtorek, 7 lutego 2012

Zapraszam wszystkich czytelników na Facebooka

Jako że idziemy z duchem czasu a większość z was częściej można spotkać właśnie na facebooku zapraszam wszystkich do polubienia podstrony przedmiotowego bloga właśnie na wskazanym portalu społecznościowym.

Wystarczy, że wpiszecie w wyszukiwaniu adres bloga salus-populi-suprema-lex-esto.blogspot.com/

Jeszcze raz zapraszam i do zobaczenia.

Sprostowanie, uzupełnienie i wykładnia wyroku w procedurze cywilnej część 3


W ostatnim czasie omówiłem problematykę sprostowania (350 k.p.c.) i uzupełniania wyroku (351 k.p.c.). Tym samym aby zakończyć ów temat, przedstawię wam w kilku słowach czym jest wykładnia wyroku. Życzę miłej lektury.

Wykładni wyroku dokonuje wyłączne sąd, który wydał „problematyczny w swej treści” wyrok. Nie ma ograniczeń co do tego, który z Sadów może dokonywać wykładni. Tym samym wykładni podlegają wyroki sądów I instancji, a także wyroki sądów odwoławczych.

Powszechnie przyjmuje się, że wykładnia może dotyczyć również i postanowień, nie tylko tych, które rozstrzygają co do istoty sprawy w postępowaniu nieprocesowym, ale także postanowień regulujących kwestie formalne.

Dokonanie wykładni wyroku nie jest ograniczone żadnym terminem. Ponadto wykładni podlega zarówno sama sentencja wyroku, jak i jego uzasadnienie. (postanowienie SN - Izba Cywilna z dnia 16 lutego 2006 r.; sygn. akt I CK 132/2005; LexPolonica nr 2794829 – „Konieczność dokonania wykładni wyroku zachodzi wówczas, gdy jego treść jest sformułowana w sposób niejasny, mogący budzić wątpliwości odnośnie do zawartego w nim rozstrzygnięcia zakresu wynikającej z niego powagi rzeczy osadzonej lub też sposobu jego wykonania. Wykładni podlega zarówno sentencja wyroku jak i jego uzasadnienie”)

Z koniecznością złożenia wniosku o dokonania wykładni wyroku spotkacie się wówczas, gdy jego treść (wyroku) będzie sformułowana w tak niejasny sposób, że próba jego rozszyfrowania na własną rękę może budzić wątpliwości co do samego rozstrzygnięcia, zakresu powstałej powagi rzeczy osądzonej czy też sposobu jego wykonania.

Wykładni wyroku może dokonać sąd z urzędu. Jednakże wniosek o wykładnię wyroku (wzór zamieszczam poniżej) może złożyć także strona i inne podmioty biorące udział w postępowaniu (postanowienie SN z 3 czerwca 1966 r., sygn. akt II CZ 75/66, LexPolonica nr 314762).

Samo rozstrzygnięcie wątpliwości co do treści wyroku zapada w formie postanowienia i może być ono wydane na posiedzeniu niejawnym. Tym samym w momencie wydania postanowienia na posiedzeniu niejawnym, ów postanowienie wyjaśniające wszystkie wątpliwości rozstrzygnięcia zawartego w wyroku doręczane są z urzędu stronom postępowania zgodnie z treścią art. 357 § 2 k.p.c. (postanowienie Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 27 maja 1994 r.; I ACz 189/94; LexPolonica nr 305339)

Orzecznictwo:

1. Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 14 listopada 2007 r. II CSK 93/2007 LexPolonica nr 2547474 - Nie ma podstaw do dokonania wykładni, gdy wątpliwości budzi nie treść wyroku, a skutki prawne jakie wywołuje.
2. Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 stycznia 1998 r.; III AO 25/97; LexPolonica nr 333385 - Wniosek o wykładnię wyroku nie może zmierzać do wyjaśnienia zawartych w uzasadnieniu orzeczenia wyrażeń prawniczych i znaczenia słów, ani do polemiki ze stanowiskiem sądu orzekającego w sprawie i wskazaniami co do dalszego postępowania.

WZÓR

Warszawa, dnia ……………… r.
Sąd Rejonowy
dla m.st. Warszawy
w Warszawie
Wydział … Cywilny
Powód: ………………
Pozwany: ……………
Sygn. akt ……………………

Wniosek o wykładnię wyroku

Wnoszę o wykładnię wyroku Sądu Rejonowego ……………… w Warszawie z dnia ……………… r., sygn. akt ………………… zobowiązującego pozwanego do ………………, poprzez określenie ………………………….

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia …………… r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie nakazał pozwanemu zapłatę …………… na rzecz powoda.
…………………………………… (tutaj musicie wskazać co waszym zdaniem podlega wykładni i krótko to uzasadnić).
W tym stanie rzeczy wniosek jest uzasadniony.
……………………

Załączniki:
- odpis wniosku